Magazyn fotograficzny - jest jedna rzecz, którą musi posiadać każda fotografia - ludzki wymiar. Ten rodzaj fotografii to realizm, jednakże realizm to nie wszystko. Musi jeszcze temu towarzyszyć wizja i dopiero połączenie tych dwóch cech tworzy dobre zdjęcie. Trudno jest określić cieńką linię, gdzie kończy się materia, a zaczyna umysł?. - Robert Frank

Seven Images - słownik fotograficzny

Termin	Definicja
3D Management	W projektorach funkcja ta pozwala na niezależną zmianę barw - żółtej, zielonej, czerwonej, fioletu - w zakresie ich nasycenia i intensywności. Dzięki takiej możliwości użytkownik sam może decydować o nasyceniu kolorów, ma możliwość dopasowania wyświetlanego obrazu do swoich potrzeb.
AA	Rozmiar baterii lub akumulatorów: średnica 14.5 mm, wysokość 50.5 mm (paluszki).
AAA	Rozmiar baterii lub akumulatorów: średnica 10.5mm, wysokość 44.5mm (mniejszy od popularnych paluszków).
Aberracja	Wada układu optycznego (soczewki, zwierciadła, obiektywu) powoduje zniekształcenia, przebarwienia lub nieostrość obrazów uzyskiwanych przy jego udziale. Typy abberacji: sferyczna, koma, astygmatyzm, dystorsja, chromatyczna. Aby zlikwidować aberrację stosuje się specjalne układy soczewek.
Aberracja chromatyczna	Wada układu optycznego polegająca na ogniskowaniu w różnej odległości światła o różnej długości fali. Błąd w ogniskowaniu jest spowodowany różnicą w ogniskowaniu soczewki dla światła fioletowego (ogniskowa jest krótsza) i dla światła czerwonego (ogniskowa jest dłuższa). Soczewka na zewnętrznych krawędziach powoduje rozszczepienie światła jak pryzmat. Usuwanie wady - przesłony lub soczewki o przeciwnej aberracji.
Aberracja sferyczna	Różna zdolność skupiająca soczewki - na jej krawędziach i środku. Usuwanie wady poprzez zwiększenie przesłony lub soczewki o przeciwnej aberracji.
AE	Autoekspozycja - system przeznaczony do automatycznego dobierania wartości liczby przesłony i czasu migawki do zapewnienia prawidłowej ekspozycji obrazu.
AF	Autofocus - system automatycznego nastawiania ostrości obrazu.
Akt	W sztuce (malarstwie, grafice, rzeźbie, fotografii) przetworzony środkami artystycznymi obraz nagiego ciała człowieka lub jego fragment. Podlegał szczególnie mocno wpływom konwencji malarskich. W połowie XX wieku wykształciły się dwa główne kierunki aktu fotograficznego: kierunek pierwszy preferował estetyczne i przyjemne dla oka ukazanie piękna ciała; model pozostaje sobą, zdjęcie jego jest obrazem fizycznym, odzwierciedlającym jego kształt, w kierunku drugim - ciało modela lub jego fragment traktowane są jako twórczy pretekst do zakomponowania z linii brył i światłocieni, uzyskiwanych przez odpowiednie oświetlenie, obrazu, często zdeformowanego oświetleniem lub przerysowaniem perspektywicznym (lub jednym i drugim); w tym przypadku akt jest w małym stopniu lub wcale nie jest fizyczną podobizną modela.
Anti-Shake	System stabilizacji matrycy światłoczułej redukujący efekt drgań aparatu, wbudowany w korpus aparatu.
APO	Apochromatic Korekcja apochromatyczna, dzięki której obiektyw pozbawiony jest aberracji chromatycznej. Wada ta wynika z różnego współczynnika załamania w szkle promieni światła o różnych barwach, a efektem jest nieostry obraz przy pełnym otworze przysłony, widoczny szczególnie w obiektywach długoogniskowych. Dzięki zastosowaniu soczewek o niskiej dyspersji różnice w załamywaniu są bardzo małe i obraz jest ostry już przy przysłonie całkowicie otwartej lub lekko tylko przymkniętej.
APS	Advanced Photo System Nowy standard filmu fotograficznego o rozmiarze klatki obrazu 16x30 mm. Dodatkowe informacje, np. parametry ekspozycji, data wykonania ujęcia, mogą być przechowywane na pasku magnetycznym, umieszczonym bezpośrednio na filmie. Popularne rozmiary zdjęć z filmu APS to: C (10x15cm) H (10x15cm) P (10x24cm).
ASA	American Standard Association - Odpowiednik ISO, system sensytometryczny określający czułość kliszy fotograficznej. W wypadku matrycy światłoczułej w aparatach cyfrowych mówimy o ekwiwalencie czułości (piksele skupiają się w większe grupy imitując jeden duży obszar światłoczuły).
Autobracketing	Technika autobracketingu (AEB-Auto Exposure Bracketing) jest dobrym sposobem na uzyskanie pożądanych rezultatów, nawet jeśli koncepcja zdjęcia nie jest dokładnie przemyślana. Technika ta polega na automatycznym wykonaniu trzech ekspozycji: jednej z niedoświetleniem, jednej przy nastawach określonych przez światłomierz i jednej z prześwietleniem. Możliwe jest ręczne ustawienie zakresu odchyleń do +3 jednostek skali w odstępach co 1/3 stopnia. Funkcja ta jest dostępna szczególnie w aparatach typu lustrzankowego). Podobne (oddzielone |): AEB
Balans bieli	Dostrojenie aparatu cyfrowego w celu poprawnego rejestrowania barw. Zwykle w aparatach cyfrowych spotyka się predefiniowane ustawienia uwzględniające różne typy oświetlenia, np. słoneczne, światło jarzeniowe, sodowe, neonowe itp. W bardzo nietypowych warunkach (np. gdy fotografowany obiekt jest mocno podświetlony od tyłu) niezbędne może okazać się ręczne ustawienie balansu bieli (o ile aparat na to pozwala), polegające na zarejestrowaniu w danych warunkach oświetleniowych białej płaszczyzny (może być to kartka papieru) wypełniającej cały kadr.

A

A. Pierwotne oznaczenie lustrzankowego bagnetu Nikona, który jednak ogólnie przyjęło się określać bagnetem F – od nazwy pierwszej profesjonalnej lustrzanki Nikona z 1959 roku. Najczęściej używa się go do określenia obiektywów wyprodukowanych przed 1979, czyli tzw. pre-AI (powstało 25 modeli tego typu, z odmianami typu K – 37). Ich charakterystycznym elementem są widełki służące do przeniesienia wartości przysłony do korpusu. Bez problemu współpracują tylko z profesjonalnymi korpusami F, F2 oraz Nikkormatami. Ich założenie do współczesnej lustrzanki (z wyjątkiem profesjonalnych F4, F5, F6) spowoduje uszkodzenie korpusu! Zobacz artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
A. Pierwsza seria obiektywów Pentaxa z 1983 roku, która umożliwia korpusowi pracę w trybie priorytetu czasu ekspozycji oraz pełnej automatyki. Na pierwszy rzut oka wyróżniają się one jedynie dodatkową pozycją A na pierścieniu przysłony (należy go w tym położeniu ustawić by działały wspomniane automatyki ekspozycji). Zmiany objęły jednak również mocowanie bagnetowe (ta odmiana nazywa się KA) – od tej pory ruch dźwigni domykającej przysłonę jest proporcjonalny do ustawianego otworu względnego. Na bagnecie pojawiły się również styki elektryczne (w innym położeniu, niż w bagnecie KF!), które przekazują pomiędzy obiektywem i korpusem szereg informacji, niezbędnych do pracy w trybach P i Tv. Te obiektywy pracują poprawnie w wszystkimi korpusami, chociaż z niektórymi tylko przy pierścieniu przysłony ustawionym w położeniu A. Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
Aberracja chromatyczna (barwna). Wada obiektywu spowodowana rozszczepieniem światła, w wyniku czego powstają barwne obwódki, między innymi wokół kontrastowych obiektów (np. gałęzi na tle nieba). Korekcję aberracji chromatycznej umożliwiają obiektywy z achromatycznym lub apochromatycznym układem soczewek. Skutki tej wady można częściowo zniwelować w programach graficznych. Przeczytaj artykuł: Potrójne widzenie, czyli skąd się bierze aberracja chromatyczna.
Aberracja geometryczna. Patrz: Dystorsja.
Aberracja sferyczna. Wada optyczna wynikająca z odmiennego stopnia załamywania promieni świetlnych w różnych częściach soczewki (lub grupy soczewek). Aberracja sferyczna objawia się spadkiem ostrości obrazu, a koryguje się ją w obiektywach przez właściwy dobór krzywizn soczewek i łączenie ich w odpowiednie grupy – wada ta jest tym trudniejsza do usunięcia, im większą (w stosunku do ogniskowej) średnicę ma układ optyczny. Efekt tej wady można także niwelować przez zmniejszenie otworu przysłony, które powoduje zawężenie wiązki światła. Przeczytaj artykuł: Soczewki asferyczne – chwyt marketingowy czy rzeczywista innowacja.
Aberracje. Błędy optyczne (wady soczewki) objawiające się zniekształceniem ostrości, barw lub geometrii obrazu. Można je skorygować, a czasem nawet wyeliminować, za pomocą odpowiedniej (wielosoczewkowej) konstrukcji układu optycznego, silnego przymknięcia przysłony, a także odpowiednich funkcji programów graficznych.
Achromat. Układ optyczny (obiektywowy) mający za zadanie likwidację aberracji chromatycznej przez zastosowanie elementów z dwóch gatunków szkła o różnych współczynnikach załamania światła i różnej dyspersji, np. rozszczepiającej (ujemnej) soczewki z flintu i skupiającej (dodatniej) z kronu, sklejonych razem. Achromat likwiduje aberrację chromatyczną tylko dla dwóch barw – czerwonej i niebieskiej. Pierwsze achromaty skonstruowane zostały przez Anglika Chestera Halla w 1829 roku. Przeczytaj artykuł: Potrójne widzenie, czyli skąd się bierze aberracja chromatyczna?
AD. (Anomalous Dispersion) Oznaczenie obiektywów Tamrona z soczewkami wykonanymi ze specjalnego rodzaju szkła niskodyspersyjnego o nietypowej charakterystyce rozszczepienia światła. W przeciwieństwie do zwykłego szkła optycznego, współczynnik rozszczepienia dla środkowej części widma (żółto-zielonej) jest znacznie większy, niż dla obszarów krańcowych (czerwono-pomarańczowego oraz niebiesko-fioletowego). Łącząc elementy ze szkła AD z innymi rodzajami szkła można kontrolować stopień rozszczepiania światła w układach optycznych, a co za tym idzie, unikać aberracji chromatycznej. Zobacz też artykuły: Oznaczenia obiektywów Tamron oraz Potrójne widzenie, czyli skąd się bierze aberracja chromatyczna?
AD-Hybrid. (Tamron) Symbol hybrydowych, szklano-plastikowych soczewek asferycznych, w których szklana baza wykonana jest ze szkła tylu AD. Zobacz też artykuł Oznaczenia obiektywów Tamron.
Adaptall. System wymiennych bagnetów obiektywowych wprowadzony przez Tamrona. Umożliwiał stosowanie jednego obiektywu z korpusami różnych producentów, został jednak zarzucony wraz z upowszechnieniem się obiektywów i korpusów AF, wymagających przeniesienia pomiędzy nimi napędu autofokusa i sygnałów elektrycznych. Zobacz też artykuł: Oznaczenia obiektywów Tamron
ADI. System pomiaru światła błyskowego opracowany przez Minoltę, obecnie stosowany w lustrzankach cyfrowych Sony Alpha. System ADI uwzględnia w obliczeniach odległość od fotografowanego obiektu, posiłkując się informacją o dystansie ostrzenia przekazaną przez obiektyw typu D. Podobnie jak w wypadku systemów E-TTL Canona oraz i-TTL i D-TTL Nikona, do oceny wymaganego oświetlenia sceny wykorzystywana jest seria przedbłysków pomiarowych.
ADR. (Aperture Direct Readout) Specyficzny dla części manualnych korpusów Nikona sposób wyświetlania w wizjerze ustawionej na obiektywie przysłony – jest ona odczytywana bezpośrednio z pierścienia przysłony przez specjalne okienko i widoczna obok matówki (pierwsze korpusy, które miałey tę funkcję to F2A, F2AS i FM). W tym celu na pierścieniu przysłony począwszy od serii obiektywów AI (1977) aż do dzisiejszych AF-D nanoszona jest druga seria oznaczeń. Warto zwracać uwagę na ten detal, gdyż wskazuje on na to, że dany obiektyw można bezpiecznie zamontować na współczesnym korpusie.
Dodatkowa skala wartości przysłony – ADR – jest wciąż nanoszona na wszystkie obiektywy z pierścieniem przysłony, chociaż żaden z produkowanych obecnie korpusów tego nie wymaga. Zobacz też artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
AF. (Nikon) Ten symbol nosiły pierwsze obiektywy przeznaczone do lustrzanek z autofokusem, produkowane od 1986 roku. Przeniesienie napędu AF jest mechaniczne, informacja o ustawionej przysłonie i ogniskowej jest przesyłana elektronicznie, za pośrednictwem pięciostykowego złącza. Są to pierwsze obiektywy wyposażone w tzw. CPU – elektroniczny układ odpowiedzialny za wymianę informacji pomiędzy aparatem i obiektywem. Każdy obiektyw Nikona ma w CPU zaszytą unikatową sygnaturę, dzięki czemu korpus "wie", jaki obiektyw został do niego podłączony. Poza brakiem widełek łączących ze światłomierzem typu Photomic, są one zgodne mechanicznie z serią AI-S. Obiektywy typu AF współpracują ze wszystkimi współczesnymi korpusami, poza modelem D40, w którym konieczne będzie ręczne ostrzenie. Zobacz artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
AF-D. (Nikon) Nieoficjalne określenie obiektywów AF typu D.
AF-G. (Nikon) Nieoficjalne określenie obiektywów AF typu G.
AF-I. (Nikon) W ten sposób oznaczone były pierwsze obiektywy Nikona (1992) wyposażone we wbudowany wewnętrzny napęd AF. Chociaż były to szybkie silniki bezrdzeniowe, sposób przełączania pomiędzy ogniskowaniem ręcznym a automatycznym był dość niewygodny. Wraz z ich wprowadzeniem na bagnecie pojawiły się kolejne styki zapewniające zasilanie i sterowanie napędu AF – jest ich razem dziesięć. Obiektywów tej serii powstało tylko cztery – są to drogie i rzadko dziś spotykane jasne teleobiektywy. Zobacz artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
AF-S. Symbol określający drugą generację obiektywów Nikona z silnikiem pierścieniowym, określanym jako SWM (Silent Wave Motor), wprowadzoną w 1999 roku. Zasadniczą różnicą w stosunku do szkieł serii AF-I jest możliwość łatwego ręcznego przeostrzenia w dowolnej chwili, przynajmniej w pełnej wersji napędu SWM. Chociaż nie dowiemy się tego z oznaczenia obiektywu, tańsze szkła typu AF-S wyposażone są w uproszczoną wersję napędu SWM, która nie zapewnia ani wewnętrznego ogniskowania, ani możliwości ręcznego przeostrzania w trybie AF. Zobacz artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
AF-Stop. Funkcja długich teleobiektywów Canona, Nikona i Olympusa pozwalająca na szybkie, tymczasowe odłączenie napędu autofokusa. Dokonuje się tego wciskając jeden z czterech przycisków rozmieszczonych na przedniej części obiektywu.
AFD. (Arc Form Drive) Tak określany jest najstarszy sposób napędu AF obiektywów Canona, czyli zwykły silnik elektryczny. Zobacz także artykuł: Oznaczenia obiektywów Canona dla systemu EOS
AI. (Automatic Indexing) Oznaczenie najstarszej serii obiektywów Nikkor, które można bezpiecznie montować na współczesnych korpusach Nikona. Pierwsze z nich pojawiły się w 1977 roku. Najważniejsza modyfikacja w stosunku do szkieł A (tzw. pre-AI) polega na tym, że ustawiona wartość przysłony jest przez korpus odczytywana za pośrednictwem wycięcia na pierścieniu przysłony, a nie charakterystycznych "widełek", które jednak pozostawiono dla zapewnienia współpracy z Nikonami F i F2. Na wspomnianym pierścieniu pojawia się też zaczep dla sterownika przysłony, który dla większości dzisiejszych korpusów pełni zupełnie inną funkcję – informuje aparat, że pierścień został domknięty do maksymalnej wartości, co jest niezbędne dla działania układu pomiaru ekspozycji i sterowania otworem przysłony. Zobacz artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
AI-S. (Nikon) Oznaczenie zmodyfikowanej wersji bagnetu AI, która pojawiła się w związku z wprowadzeniem automatyki typu Program i priorytet czasu (1982). W tej wersji (i wszystkich późniejszych), przemieszczenie dźwigni domykania przysłony o określony kąt powoduje przymknięcie przysłony do określonej wartości. Pozwala to korpusowi sterować otworem przysłony bez pośrednictwa pierścienia nastawczego. Mechanicznie od szkieł AI obiektywy AI-S różnią się niewielkim wgłębieniem bagnetu, informującym korpus o rodzaju założonego obiektywu. Zobacz artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
Altana. Rodzaj dawniejszego atelier z oszkloną ścianą i sufitem przesłanianymi kotarami, bez oświetlenia sztucznego. Dziś w związku z rozwojem oświetlenia elektrycznego wyszły z użytku.
Ambrotypia. Jedna z dawnych pozytywowych technik fotograficznych, pozwalających uzyskać jeden unikalny obraz. Obrazy tego rodzaju były często kolorowane.
Anaglif. Obraz przestrzenny (stereoskopowy) powstały na skutek obserwacji dwóch obrazów o różnej barwie, zarejestrowanych z pewnym przesunięciem względem siebie i nałożonych na siebie. Obraz stereoskopowy powstaje podczas oglądania takiej pary zdjec przez filtry (zwykle czerwony i niebieski) zamontowane w oprawce okularów. Dzięki filtrom każde oko widzi tylko jedno zdjęcie, co daje wrażenie widzenia stereoskopowego.
Anastygmat. Układ optyczny eliminujący astygmatyzm oraz inne wady optyczne dzięki zastosowaniu kombinacji soczewek o odpowiednich kształtach oraz wykonanych z różnych rodzajów szkła optycznego, charakteryzujących się odmiennym współczynnikiem załamania światła. Pierwszy anastygmat zaprojektował w roku 1889 P.Rudolph, a rok później został on wykonany pod nazwą Protar przez Zeissa. Najbardziej znanym anastygmatem jest skonstruowany również przez Rudolpha w 1902 roku Tessar.
Apertura. Patrz: Przysłona.
Aplanat. Układ obiektywowy złożony z dwu symetrycznych achromatów, eliminujący większość błędów odwzorowania pojedynczej soczewki z wyjątkiem astygmatyzmu i komy. Do czasu wynalezienia anastygmatu był to najdoskonalszy obiektyw fotograficzny. Jego twórcą jest A. Steinheil (1866 rok).
APO. (Apochromatic) Symbolem tym oznaczane są obiektywy o konstrukcji apochromatycznej zawierające elementy ze szkła o niskiej dyspersji. Budowa taka pozwala zminimalizować występowanie aberracji chromatycznej, czyli defektu obrazu objawiającego się powstawaniem barwnych obwódek wokół kontrastowych krawędzi obrazu. Zobacz również artykuł: Oznaczenia obiektywów Sigma.
Apochromat. Układ optyczny (obiektywowy) eliminujący aberrację chromatyczną drugiego rzędu (wtórne widmo w ognisku promieni zielonych). Zbudowany jest z soczewek wykonanych z różnych gatunków szkła optycznego (kronu i flintu, współcześnie również nowoczesnych odmian szkła o niskiej dyspersji) o różnych współczynnikach załamania, jak również z kryształów fluorytu. Zobacz artykuł: Potrójne widzenie, czyli skąd się bierze aberracja chromatyczna?
APS. (Advanced Photo System) Format małoobrazkowych materiałów światłoczułych wprowadzony w 1996 roku przez Kodaka, Fujifilm, Minoltę, Nikona i Canona. Gówna ideą przyświecającą jego powstaniu było opracowanie nowego systemu fotograficznego, przeznaczonego dla użytkowników amatorskich. U podstaw nowego systemu legło założenie, że amatorzy nie wykonują dużych powiększeń, zatem można zredukować rozmiary klatki filmu, a co za tym idzie, również obiektywu i całego aparatu. O ile założenie to sprawdziło się w pewnym stopniu w wypadku aparatów kompaktowych, to idea wprowadzenia formatu APS do lustrzanek okazała się całkowitą klapą, gdyż w większości implementacji wymagało to opracowania zarówno nowych korpusów jak i obiektywów. Gwoździem do trumny analogowego systemu APS stało się upowszechnienie tanich, amatorskich kompaktów cyfrowych, które przeznaczone były dla tego samego odbiorcy. Dziś jedyną pozostałością systemu APS są wielkości matryc stosowanych przez Canona w amatorskich lustrzankach cyfrowych, APS-C oraz APS-H.
APS-C. (Classic) Jeden z formatów kadru w systemie APS. Wymiary klatki wynoszą 25,1 x 16,7 mm. Format ten był podstawą dla określenia wymiarów matryc stosowanych w amatorskich lustrzankach Canona, stąd powszechnie stosowany jest na określenie formatu przetworników mniejszych 1,6x niż klatka filmu małoobrazkowego, w tym również innych producentów.
APS-H. (High Definition) Wersja formatu APS o rozmiarach klatki 30,2 x 16,7 mm i proporcjach kadru 16:9, przeznaczona do wykonywania odbitek dużego formatu. Symbolem tym określany jest również format matrycy stosowanej w profesjonalnych lustrzankach Canona serii EOS 1D. Chociaż rozmiary zastosowanej w nich matrycy są inne (29 x 19 mm), ta sama jest jej przekątna, zatem formalnie oferują one ten sam kąt widzenia, i dla jego określenia wymagają uwzględnienia współczynnika wydłużenia ogniskowej równego 1,3x.
APS-P. (Panoramic) Panoramiczna wersja formatu APS o rozmiarach klatki 30,2 x 9,5 mm i proporcjach kadru 3:1.
Argentotypia. Dawna metoda kopiowania fotograficznego wynaleziona w 1842 roku przez J. F. Herschela, stosowana na papierach z warstwą światłoczułą zawierającą obok soli srebrowych również sole żelazowe; obrazy wykonywane tą metodą odznaczały się dużą dokładnością (oddaniem szczegółów).
ASP. Patrz: Aspherical.
Aspherical. Oznaczenie obiektywów wyposażonych w soczewki asferyczne. Zastosowanie takich elementów pozwala skorygować aberrację sferyczną, na wystąpienie której szczególnie narażone są jasne, szerokokątne zoomy. Dodatkową korzyścią wynikającą z zastosowania soczewek asferycznych jest łatwiejsze uzyskanie równomiernego rozkładu światła w kadrze oraz skorygowanie zniekształceń geometrycznych. Stosowane przez Tokinę elementy asferyczne to tłoczone soczewki szklane produkowane we współpracy z koncernem Hoya – jednym z największych dostawców szkła optycznego. Zobacz też artykuł: Soczewki asferyczne – chwyt marketingowy czy rzeczywista innowacja?
Astygmatyzm. Wada optyczna pojedynczych soczewek oraz prostych układów optycznych. Polegająca na tym , że promienie światła wychodzące z jednego punktu i padające skośne do osi optycznej soczewki (obiektywu), po przejściu przez układ optyczny, nie przecinają się w jednym punkcie, lecz wzdłuż dwu prostopadłych do siebie odcinków, położonych w pewnej odległości od siebie. Astygmatyzm powoduje nieostrość oraz zniekształca obraz. Można go w pewnym stopniu zlikwidować stosując mały otwór przysłony lub w dużym stopniu - przez zastosowanie odpowiednich układów optycznych zwanych anastygmatami. Charakterystycznym objawem astygmatyzmu są dodatkowe "promienie" świetlne widoczne w sąsiedztwie jasnych elementów zdjęcia (słońca, reflektorów, gwiazd). Natężenie astygmatyzmu zależy od średnicy soczewki (obiektywu) i wzrasta wraz z oddalaniem się od centrum obrazu. Układ optyczny wolny od astygmatyzmu to anastygmat.
Atelier. Pomieszczenie przeznaczone do wykonywania zdjęć, przeważnie w świetle sztucznym. Najprostsze atelier portretowe znajduje się w każdym zakładzie fotograficznym. Budowane są także atelier o dużej kubaturze, wyposażone w specjalną instalację oświetleniową: reflektory, strumienice, parasole, ekrany (tła), projektory zwykłe oraz do projekcji wstecznej, lampy ogólnego oświetlenia, podnośniki i platformy dla aparatu fotograficznego, itp. W takim atelier mogą być wykonywane zdjęcia mody, całych grup modelek, portrety, zdjęcia reklamowe. Do czasu szerokiego rozpowszechnienia oświetlenia elektrycznego jako atelier służyły tak zwane altany. Dziś atelier jest zwykle znane pod nieco mylącym określeniem studio.
Autofocus (AF). System aparatu, nastawiający – w sposób automatyczny – ostrość na obiekcie, na który fotograf skierował jeden z punktów AF. W celu właściwego wysunięcia obiektywu system ten wykorzystuje silnik elektryczny wbudowany w obiektyw lub aparat.
Av. (Aperture value) Patrz: Priorytet przysłony.

B

Bagnet. Rodzaj mechanicznego połączenia obiektywu lub akcesoriów jak mieszki czy pierścienie pośrednie z aparatem fotograficznym. Połączenie bagnetowe polega na złożeniu ze sobą dwu elementów o odpowiednich wykrojach lub zaczepach, które po przekręceniu względem siebie o pewien kąt zakleszczają się, mocując łączone elementy. Sposób ten jest znacznie szybszy niż stosowane dawniej połączenie wkręcane (na gwint). Połączenie bagnetowe jest zwykle zabezpieczane dodatkową blokadą, zabezpieczającą przed przypadkowym rozłączeniem.
Balans bieli (WB). Proces kompensacji barw obrazu, którego skutkiem jest usunięcie dominanty kolorystycznej z barw neutralnych (biel, szarość). Kompensacja ta konieczna jest zazwyczaj wtedy, gdy zdjęcie wykonywane jest przy oświetleniu mającym inną temperaturę barwową niż światło dzienne (ok. 5400 K). Przy prawidłowym ustawieniu balansu bieli – niezależnie od rzeczywistej temperatury barwowej światła padającego na scenę – odwzorowanie kolorów na fotografii jest takie, jak na zdjęciu wykonanym w świetle dziennym. Zobacz artukuły: Balans bieli i temperatura barwowa oraz Regulacja balansu bieli w plikach JPEG.
Barwa. Wrażenie wzrokowe wywołane przez światło (widzialną część promieniowania elektromagnetycznego), o atrybutach takich jak kolor (odcień), nasycenie oraz jasność. Światło białe składa się z mieszaniny barw odpowiadających różnym długościom fal świetlnych – o różnym kolorze. W widmie światła widzialnego wyróżniamy (przechodzące w siebie bezstopniowo) następujące kolory: fioletowy, indygo, błękitny, niebieski, niebieskozielony, zielony, zielonożółty, żółty, żółtopomarańczowy, pomarańczowy, pomarańczowoczerwony oraz czerwony.
Barwa dopełniająca. Barwy dopełniające to takie, które po uszeregowaniu na kole barw znajdują się naprzeciw siebie; po zmieszaniu addytywnym dają wrażenie bieli, po zmieszaniu subtraktywnym – czerni. Najważniejsze pary barw dopełniających: niebieskofioletowa – żółta, zielona - purpurowa, czerwona - niebieskozielona.
Barwa prosta (czysta). Barwa monochromatyczna, której odpowiada promieniowanie o ściśle określonej długości fali, np. czerwona (700 nm), zielona (546,1 nm), fioletowa (435,8 nm), w odróżnieniu od barw stanowiących mieszaninę kilku innych.
Barwy podstawowe (zasadnicze). Trzy barwy, które po zmieszaniu addytywnym dają w wyniku biel: niebieska, zielona i czerwona oraz żółta, purpurowa i niebieskozielona - w subtraktywnym mieszaniu barw dające czerń.
Blenda. Zobacz: Ekran odblaskowy lub Przysłona.
Bliki. Powstające na skutek odbić światła wewnątrz obiektywu i jego i ponownego ogniskowania "zajączki", czyli barwne plamy na zdjęciach. Ich powstawaniu sprzyja silne, kontrowe (skierowane w stronę aparatu) oświetlenie, np. podczas fotografowania pod słońce a zapobiegają powłoki przeciwodblaskowe oraz stosowanie osłony przeciwsłonecznej. Zobacz również artykuł: Powłoki antyodblaskowe – jak wpływają na nasze zdjęcia?
Blokada lustra. Patrz: Wstępne podnoszenie lustra
Blooming. Zjawisko polegające na pojawieniu się na zdjęciu białych, "rozlewających" się plam wokół silnych źródeł światła. Spowodowane jest tym, że poczczególne komórki matrycy światłoczułej mają ograniczoną zdojmość gromadzenia ładunków elektrycznych. Gdy zostanie ona przekroczona (wskutek zbyt intensywnej ekspozycji), nadmiarowe ładunki "przelewają się" do sąsiednich komórek, powodując swoistą reakcje łańcuchową. Zobacz artykuł: Blooming – kiedy matryca aparatu ''nie daje rady''
Bracketing. Technika fotograficzna polegająca na kilkukrotnym wykonaniu zdjęcia fotografowanej sceny przy użyciu różnych parametrów. Często w ten sposób określany jest mechanizm wbudowany w aparat, pozwalający w spozób zautomatyzowany wykonać taką serię zdjęć (autobracketing). Wykorzystując technikę bracketingu można zmieniać różne parametry zdjęć: ekspozycję, balans bieli, natężenie światła błyskowego, punkt ustawienia ostrości. Zobacz artykuł: Jedno zdjęcie z wielu - do czego służy bracketing?
Bulb. Anglojęzyczne (acz powszechnie stosowane) określenie trybu naświetlania zdjęcia, w którym czas ekspozycji kontrolowany jest całkowicie ręcznie. Wykorzystuje się go do uzyskiwania bardzo długich czasów ekspozycji – od kilkudziesięciu sekund do kilkunastu godzin. Najczęściej zdjęcie naświetlane jest tak długo, jak długo wciśnięty jest spust aparatu, dlatego niektóre aparaty posiadają wbudowany mechanizm blokowania wciśniętego spustu. Najczęściej jednak wykorzystuje się wężyki spustowe z wbudowaną blokadą, dzięki czemu unika się poruszenia aparatu przy wyzwalaniu migawki.

C

Camera obscura (ciemnia optyczna). Światłoszczelne, wyczernione wewnątrz (w celu wyeliminowania odbić światła) pudło z małym otworem w jednej ze ścian. Na ścianie przeciwległej otworowi powstaje odwrócony obraz oświetlonych przedmiotów znajdujących się na zewnątrz przed otworem. Dla ułatwienia obserwacji ściankę, na którą rzutowany jest obraz można zastąpić matówką w postaci matowej szyby lub kalki technicznej. Pierwsze wzmianki o ciemni optycznej i zasadzie jej działania pochodzą od greckich filozofów i naukowców Arystotelesa oraz Euklidesa, jednak używali go również starożytni Chińczycy i Arabowie. Autorem pierwszego znanego nam (pochodzącego najprawdopodobniej z roku 1020) naukowego opisu działania ciemni optycznej jest arabski matematyk Alhazen (Abu Ali Hasan Ibn al-Hajsam) z Basry.

Camera obscura powszechnie używana była już w średniowieczu przez naukowców (do obserwacji torów, po jakich porusza się słońce, plam słonecznych i księżyca) oraz artystów (do dokładnego i precyzyjnego odwzorowania rysunku), m.in. R. Bacona, Witeliusza, Kopernika, della Portę, opisywana przez Leonarda da Vinci. W późniejszych czasach przeszła liczne udoskonalenia: w 1550 roku mediolańczyk G. Cargano zastąpił otwór pojedynczą soczewką skupiającą, wenecjanin D. Barbaro w 1569 zastosował przysłonę otworkową, udoskonalali ją Ch. Huygens, J. Kepler, J. Kircher, J. Zahn. Ciemnię optyczną wyposażoną w soczewkę i przysłonę można uznać za pierwowzór dzisiejszego aparatu fotograficznego. Zobacz też artykuł: Początki fotografii
CdS. Siarczek kadmu, związek wykorzystywany do budowy elementów światłoczułych wykorzystywanych w światłomierzach. Elementy CdS wyparły stosowane wcześniej fotoogniwa selenowe, same zaś ustąpiły pola elementom półprzewodnikowym.
CF. Patrz: CompactFlash
Ciąg przysłon. Ciąg wartości liczbowych określających wielkość otworu względnego, w którym każda kolejna wartość diafragmy oznacza dwukrotne zmniejszenie ilości przepuszczanego światła w stosunku do poprzedniej. Obecnie najbardziej rozpowszechniony jest następujący ciąg przysłon: 1:1.4, 1:2, 1:2.8, 1:4, 1:5.6, 1:8, 1:11, 1:16, 1:22, 1:32, 1:45, 1:64, 1:90, 1:128 itd. Zobacz artykuł: Do czego służy i jak działa przysłona?
ComapctFlash. (CF) Standard kart pamięci flash, stosowanych jako nośniki danych m.in. w cyfrowych aparatach fotograficznych. Pod względem mechanicznym wyróżnić możemy dwie odmiany kart CF: typ I o grubości 3,3 mm oraz typ II o grubości 5mm (karty typu I można umieszczać w gnieździe przezaczomym dla typu II, operacja odwrotna nie jest możliwa). Ich złącze elektryczne jest zgodne z interfejsem IDE komputerowych dysków twardych, co ułatwia ich stosowanie. Kolejne aktualizacje standardu CF (obecnie obowiązuje wersja 4.0) miały przede wszystkim na celu jej dostosowanie do zmian wprowadzanych w specyfikacji złącza IDE, a co za tym idzie osiąganie większych pojemności i wydajności (obecnie odpowiednio do 137 GB oraz 133 MB/s). W tej chwili najbardziej pojemne karty CF mają pojemność 64 GB, najszybsze osiągają transfer 40 MB/s. Zobacz też: Pamięć flash.
CONV. (Sigma) Oznaczenie obiektywów konstrukcyjnie przystosowanych do współpracy z firmowymi telekonwerterami serii APO Teleconverter EX. Zobacz również artykuł: Oznaczenia obiektywów Sigma.
CRC. (Close Range Correction) Określenie konstrukcji obiektywu zapewniającej właściwe ogniskowanie przy niewielkich odległościach przedmiotowych – cecha istotna w budowie szkieł do makrofotografii. Technologia ta zwana jest też "Floating Element" i polega na dodaniu drugiej ruchomej grupy soczewek, która uczestniczy w ogniskowaniu obrazu. Zobacz artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
Crippled KAF. Zubożona odmiana bagnetu KAF Pentaxa, która pojawiła się wraz z lustrzanką MZ-50 (ZX-50). Jest ona pozbawiona dźwigni przekazującej informację o tym, w jakim położeniu znajduje się pierścień przysłony na obiektywie. Powoduje to, że część korpusów odmawia wykonania zdjęcia z obiektywami serii K i M, inne natomiast zachowują się, jakby przysłona była zawsze maksymalnie otwarta. Najnowsze, cyfrowe korpusy Pentaxa wyposażono już w funkcje, pozwalające na pomiar światła (centralnie ważony oraz punktowy) z tymi szkłami. Wraz z tym bagnetem pojawiła się również seria obiektywów FA J, pozbawiona pierścienia przysłon – ze starszymi korpusami współpracują one jedynie w trybie automatyki lub priorytetu czasu (jesli aparat nimi dysponuje). Inna zmiana to zniknięcie styków odpowiedzialnych za zasilanie mechanizmu Power Zoom, obecnych w bagnecie KAF2. Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
Crippled KAF2. Bagnet Pentaxa, który pojawił się wraz z lustrzanką cyfrową Pentaxa, K10D. Jak sama nazwa wskazuje, jest to KAF2 pozbawiony mechanicznego przenoszenia wartości przysłony. Dwa styki zasilające dawniej mechanizm Power Zoom, teraz odsługują nowe obiektywy wyposażone w pierścieniowy napęd autofokusa SDM. Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
Czas ekspozycji (naświetlania). Czas, podczas którego sensor aparatu bądź materiał światłoczuły wystawiony jest na działanie światła. Może być regulowany w szerokim zakresie, od tysięcznych części sekundy do wielu godzin – zwykle służy do tego mechanizm migawki. Czas naświetlania, jaki niezbędny jest do uzyskania prawidłowej ekspozycji zależy od kilku czynników: wielkości otworu przysłony, czułości matrycy aparatu bądź materiału światłoczułego, rozpiętości tonalnej fotografowanej sceny oraz barwy głównego motywu. Często podporządkowuje się go również zamierzonemu efektowi końcowemu, wówczas dopasowuje się do niego czułość materiału i otwór przysłony. Zobacz również artykuł: Ekspozycja zdjęcia (EV), czyli podstawa fotografii
Czułość ISO. Wrażliwość materiału światłoczułego na działanie światła. Wyraża się ją za pomocą szeregu liczb (najczęściej: 25, 50, 100, 200, 400, 800, 1600 i 3200) oraz skrótu ISO (International Standards Organizations). Dawniej używano też oznaczenia ASA. Im większa liczba, tym wyższa czułość – np. 200 ISO oznacza dwukrotnie większą wrażliwość na działanie światła niż 100 ISO. Zmiana czułości pociąga za sobą zmianę parametrów ekspozycji.

D

D. (Nikon) Oznaczenie zmodyfikowanej serii obiektywów AF, wprowadzonej w 1992 roku. Tak opisane obiektywy przekazują dodatkowo do korpusu informację o odległości, na jaką ustawiona jest ostrość. Informacja ta ma być wykorzystywana przede wszystkim przez układ ustalania ekspozycji dla światła błyskowego, chociaż zdania na temat jej przydatności są podzielone. Może też mieć wpływ na trafność działania programów tematycznych. Zobacz artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
D FA. Seria pełnoklatkowych obiektywów Pentaxa przystosowanych do współpracy z lustrzankami cyfrowymi. Pod względem funkcjonalnym stanowią kompilację serii DA i FA: do dyspozycji mamy zarówno pierścień przysłon, jak i funkcję QSF.
D-TTL. System pomiaru światła błyskowego stosowany we wczesnych lustrzankach cyfrowych Nikona. Jest on adaptacją systemu pomiarowego wykorzystywanego w lustrzankach analogowych, z tym że do pomiaru wykorzystywane jest światło odbite nie od powierzchni filmu w trakcie ekspozycji, a przedbłyski pomiarowe (do 18) wysyłane przez lampę błyskową przed otwarciem migawki. Do ustalenia właściwej ekspozycji wykorzystywany jest pięciopolowy układ pomiarowy. W systemie D-TTL możliwe jest wykorzystanie (w trybie automatyki TTL) tylko jednej lampy błyskowej.
DA. Seria obiektywów Pentaxa przeznaczona wyłącznie do współpracy z niepełnoklatkowymi lustrzankami cyfrowymi. Ze względu na mniejsze pole obrazowe, w lustrzankach analogowych dadzą obraz z bardzo silnym winietowaniem lub wręcz zaczernionymi narożnikami. W tej serii pojawiła się funkcja Quick Shift Focus (QSF), a więc ręcznego przeostrzania bez konieczności odłączania napędu AF przełącznikiem. Podobnie jak w serii FA J, brak pierścienia przysłon. Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
Dagerotypia. Opracowana w 1893 roku pierwsza metoda rejestracji obrazu fotograficznego na srebrnej lub posrebrzanej miedzianej płytce w jednym nie dającym się kopiować egzemplarzu w postaci pozytywu odwróconego (lustrzanego). Płyta do dagerotypii powstaje w następujący sposób: wypolerowaną płytkę srebrną lub miedzianą posrebrzaną należy podać działaniu par jodu lub bromu czy chromu, wskutek czego na powierzchni srebra wytworzy się światłoczuła warstwa jodku (bromku, chlorku) srebra. Płytę po naświetleniu (czas ekspozycji od kilka do kilkunastu minut) wywołuje się w parach rtęci, a następnie utrwala w tiosiarczanie sodu (jego utrwalającego działania odkrył J. F. W. Herschel). Dagerotypia przetrwała zaledwie do lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego wynalazcy Louisa Daguerre'a, współpracownika Josepha-Nicéphore'a Niepce'a. Zobacz też artykuł: Początki fotografii
Dalmierz. Przyrząd przeznaczony do mierzenia odległości bez opuszczania punktu obserwacji. Działanie najbardziej rozpowszechnionego dalmierza optycznego polega na obserwacji przedmiotu za pomocą dwu prawie równoległych obiektywów, umieszczonych na tzw. bazie i pomiarze kąta paralaksy osi optycznych obu obiektywów. Ze względu na powszechność zastosowania w aparatach fotograficznych, które nie umożliwiały obserwacji obrazu rzutowanego przez obiektyw na matówce, wyróżnia się osobną kategorię aparatów dalmierzowych. Dzis w lustrzankach cyfrowych dalmierzem nazywany jest układ potwierdzania ostrości, bazujący na wskazaniach układu pomiarowego AF.
DC. (Defocus Control) Symbolem tym oznaczone są dwa obiektywy portretowe Nikona o specjalnej konstrukcji: AF DC-Nikkor 105 mm F/2D oraz AF DC-Nikkor 135 mm F/2D. Ich wyjątkowość polega na dodaniu możliwości sterowania natężeniem i kierunkiem aberracji sferycznej (za pomocą specjalnego pierścienia), dzięki czemu kształtować można sposób odwzorowania nieostrości przedniego bądź tylnego planu – tzw. bokeh. Zobacz artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
DC. (Sigma) Symbol umieszczany w nazwie obiektywów Sigmy przystosowanych do współpracy wyłącznie z niepełnoklatkowymi cyfrowymi lustrzankami amatorskimi o współczynniku wydłużenia ogniskowej rzędu 1,5-1,6x. Odznaczają się one niewielkimi wymiarami i niedużą masą, jednak nie nadają się do wykorzystania z klasycznymi, pełnoklatkowymi korpusami – na zdjęciach widoczne będzie silne winietowanie. Zobacz również artykuł: Oznaczenia obiektywów Sigma.
DF. (Dual Focus System) Tak oznaczone są szkła Sigmy wyposażone w system odłączania napędu autofokusa. Przesunięcie pierścienia ustalania ostrości w pozycję MF powoduje odłączenie go od mechanizmu AF, dzięki czemu ostrzenie może odbywać się szybciej, gdyż zmniejszają się masa i opory poruszających się części mechanizmu. Zobacz również artykuł: Oznaczenia obiektywów Sigma.
DG. (Sigma) Oznaczenie pełnoklatkowych obiektywów dostosowane do współpracy z lustrzankami cyfrowymi. W większości wypadków polega to na dodaniu powłok antyodblaskowych zabezpieczających przed powstawaniem "duszków" na wskutek odbicia światła od powierzchni matrycy. Zobacz również artykuł: Oznaczenia obiektywów Sigma.
Di. (Digitally Integrated) Tym symbolem oznaczone są pełnoklatkowe obiektywy Tamrona przystosowane do współpracy z lustrzankami cyfrowymi. Zobacz też artykuł Oznaczenia obiektywów Tamron.
Di II. (Tamron) Tak oznaczane są obiektywy Tamrona przystosowane do współpracy wyłącznie z niepełnoklatkowymi cyfrowymi lustrzankami amatorskimi o współczynniku wydłużenia ogniskowej rzędu 1,5-1,6x. Nie nadają się do wykorzystania z klasycznymi, pełnoklatkowymi korpusami – na zdjęciach widoczne będzie silne winietowanie. Ze względu na przeznaczenie, mają zakresy ogniskowych odpowiednia dla korpusów o współczynniku wydłużenia ogniskowej 1,5-1,6x. Zobacz też artykuł Oznaczenia obiektywów Tamron.
Diafragma. Patrz: Przysłona.
Dioptria. Jednostka zdolności zbierającej soczewek i układów optycznych, zwana też mocą soczewki. Zdolność zbierająca soczewki wyrażona jest równa odwrotności ogniskowej soczewki wyrażonej w metrach; np. soczewka o ogniskowej f = 2 m ma zdolność zbierającą 1/2 D. Dioptrie dla soczewek skupiających mają wartość dodatnią, a dla rozpraszających ujemną.
DO. (Diffractive Optic) W ten sposób oznaczane są obiektywy Canona, w których zamiast klasycznych elementów optycznych zastosowano soczewki Fresnela. Pozwala to nie tylko zmniejszyć gabaryty i wagę takich szkieł, ale i uprościć ich konstrukcję. Zastosowanie soczewek Fresnela pozwala odwrócić kolejność barw w aberracji chromatycznej, i w połączeniu z klasycznymi elementami ze szkła optycznego, wyeliminować ją w dużym stopniu. Zobacz także artykuł: Oznaczenia obiektywów Canona dla systemu EOS
DoF. Patrz: głębia ostrości. Zobacz również artykuł: Głebia ostrości w praktyce i w teorii.
DX. Format matrycy światłoczułej (sensora) w lustrzankach cyfrowych Nikona. Rozmiary matrycy formatu DX to 23,7x15,7 mm, i jest ona nieznacznie większa od sensora formatu APS-C. W związku z przekątną obrazu mniejszą ok. 1,5x niż w wypadku małoobrazkowego formatu 36x24 mm, przy obliczaniu kąta widzenia obiektywu należy zastosować współczynnik wydłużenia ogniskowej 1,5x. Symbolem DX są również oznaczane obiektywy Nikkor przystosowane do współpracy wyłącznie z cyfrowymi lustrzankami Nikona. Nie należy stosować ich korpusach formatu 36x24mm, gdyż na zdjęciach widoczne będzie bardzo silne winietowanie. Tej samej wielkości przetworniki stosuje w swoich lustrzankach również Sony, a sensory wykorzystywane przez Pentaxa mają wymiary bardzo zbliżone (23,5x15,7 mm). Zobacz również artykuł: Ile to właściwie jest 1:2,5'', czyli zamieszanie z rozmiarami matryc.
DX. (Digital indeX) Standard oznaczania materiałów światłoczułych typu 135 (małoobrazkowa błona 36x24 mm). Oznaczenie to, w postaci szachownicy czarnych i srebrnych pól nanoszone jest na metalową kasetę zawierającą film, i jest automatycznie odczytywane przez nowoczesne aparaty fotograficzne. Kod DX zawiera informacje o czułości filmu (w zakresie 25-5000 ISO), liczbie klatek (12-72) oraz tolerancji naświetlenia.
Dyfrakcja. Zjawisko zmiany kierunku (ugięcia) promieni światła na krawędzi przeszkód. W fotografii powoduje zmniejszanie zdolności rozdzielczej obiektywów wraz ze zmniejszaniem otworu przysłony. Z tego powodu przymykanie przysłony do wartości większych niż f/11 zwykle nie powoduje zwiększenia szczegółowości fotografowanego obrazu, a jedynie wzrost głębi ostrości.
Dyfuzor. Element optyczny rozpraszający światło, np. nasadka na lampę błyskową (bounce box) lub duży element rozpraszający (softbox) stosowany w lampach studyjnych.
Dyspersja. Zjawisko rozszczepienia światła na składowe barwne na granicy dwóch ośrodków o różnej gęstości. Najbardziej znane przykłady dyspersji to rozszczepienie światła na pryzmacie oraz powstawanie tęczy. W optyce jest to zjawisko zwykle niepożądane (prowadzi do powstawania aberracji chromatycznej) i wymagające korekcji, co komplikuje budowę przyrządów optycznych. Stopień rozszczepienia światła zależy od właściwości ośrodka, i nosi nazwę współczynnika dyspersji. W produkcji obiektywów wykorzystuje się specjalne odmiany szkła optycznego o niskim współczynniku dyspersji oraz materiały takie jak kryształy fluorytu. Zobacz artykuł: Potrójne widzenie, czyli skąd się bierze aberracja chromatyczna?
Dystorsja. Wada układu optycznego objawiająca się różnym stopniem powiększenia obrazu na jego brzegach i środku, przez co na zdjęciach następuje zakrzywienie linii prostych (nie przechodzących przez oś układu optycznego). Rozróżniamy dystorsję beczkowatą i poduszkowatą, w których linie proste na brzegach obrazu zakrzywiane są na zewnątrz kadru (beczka) lub do wewnątrz (poduszka). Dystorsję można usunąć za pomocą układów soczewek ustawionych symetrycznie względem przysłony. Układ wolny od dystorsji nazywany jest ortoskopowym.

E

E. (Nikon) Symbol obiektywów z wprowadzonej w 1799 roku wraz z korpusem EM serii Nikon Lens Series E. Mocowanie bagnetowe jest identyczne jak w we wprowadzonej później serii AI-S, brak natomiast charakterystycznych dla "poważnych" Nikkorów widełek. Pierwsze obiektywy Nikona, w których na większą skalę zastosowano tworzywa sztuczne. Zobacz też artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
E-TTL. (Evaluative TTL) System pomiaru światła błyskowego Canona, wprowadzony w 1995 roku wraz z korpusem EOS 50 (Elan II). Wykorzystuje przedbłysk pomiarowy wysyłany przez lampę błyskową przed otwarciem migawki, przy czym do pomiaru służy ten sam układ pomiarowy, co do pomiaru ekspozycji w świetle zastanym. Algorytm obliczający ekspozycję jest tak dobrany, by ustalać jak najlepsze oświetlenie obiektu, na który ustawiony jest aktywny punkt AF.
E-TTL II. Nowoczesna odmiana systemu E-TTL Canona wprowadzona w 2004 wraz z korpusem EOS 1D mark II (oraz analogowymi EOS 7N/30V/7S). Zamiast kierować się aktywnym polem AF, nowy system dokonuje porównania pomiarów dla światła zastanego i błyskowego. Pozwala to precyzyjniej zbalansować oświetlenie fotografowanej sceny i nie uwzględniać odbić np. w szybach czy lustrach. Nowy system uwzględnia ponadto informacje o odległości, na jaką ustawiona jest ostrość, która przekazywana jest przez nowsze obiektywy z bagnetem EF (EF-S). Wszystkie różnice pomiędzy E-TTL i E-TTL II zawarte są w korpusie aparatu – wszystkie lampy błyskowe współpracujące ze współczesnymi korpusami Canona powinny prawidłowo pracować w obu systemach.
ED. (Extra-low Dispersion) Oznaczenie szkła optycznego niskiej dyspersji, stosowane m.in. przez Nikona. Zobacz również: Potrójne widzenie, czyli skąd się bierze aberracja chromatyczna?
EF. (Electro Focus) Mocowanie obiektywów Canona wprowadzone wraz z korpusami systemu EOS. W roku 1987 Canon zdecydował się na całkowitą rewolucję – zrezygnował z dotychczasowego bagnetu FD i zgodnych z nim korpusów i obiektywów, i w zamian zaproponował zupełnie nową linię produktów z nowym bagnetem EF. Chociaż posunięcie to wywołało duże oburzenie użytkowników, pozwoliło zaprojektować całkowicie nowy, przemyślany system AF oraz zgodnych z nim akcesoriów bez oglądania się na uwarunkowania historyczne.
EF-S. Wprowadzona wraz z amatorskimi lustrzankami cyfrowymi odmiana obiektywów Canona z bagnetem EF. W budowie samego bagnetu nic się nie zmieniło, jednak obiektywy EF-S mają tylną soczewkę głębiej wchodząca do wnętrza aparatu, co powoduje, że w korpusach z pełnowymiarowym lustrem może dojść do kolizji tych dwóch elementów. Ponadto obiektywy EF-S mają mniejsze pole rzutowania obrazu, przystosowane do rozmiarów przetworników klasy APS-C. Z tego powodu obiektywy EF-S nie nadają się do wykorzystania w korpusach pełnoklatkowych.
Ekran odblaskowy (blenda, odbłyśnik). Nieprzezroczysty element odbijający światło wykorzystywany do wypełniania (rozjaśniania) cieni, zmiany kierunku lub rozproszenia oświetlenia. Blendy występują najczęściej w kolorach: białym (miękkie światło), srebrnym (twarde) i złotym (ciepłe).
Ekspozycja. Ilość światła przyjęta w określonym czasie przez materiał światłoczuły (matrycę, negatyw, diapozytyw itp.). Prawidłowy stopień naświetlenia jest rezultatem właściwego doboru wielkości otworu względnego (ustalanego za pomocą przysłony) i czasu naświetlania (regulowanego przez migawkę). Dla danych warunków oświetleniowych istnieje kilka ustawień wartości przysłony oraz czasu naświetlania, które dają taką samą ekspozycję, np. [f/5.6 i t=1/1000 s] = [f/8 i t=1/500 s] = [f/11 i t=1/250 s] itd. Przeczytaj artykuł: Ekspozycja zdjęcia (EV), czyli podstawa fotografii.
EMD. (Electromagnetic Diaphragm) Elektronicznie sterowana przysłona, stanowiąca integralną część systemu obiektywów EF Canona. Ponieważ mechanizm domykający przysłonę do wartości roboczej stanowi integralną część obiektywu, może być lepiej dopasowany do jego specyfiki. Dzięki temu uzyskano wysoką precyzje i dużą szybkość działania przysłony, jej ciche działanie oraz prostotę realizacji podglądu głebi ostrości.
EX. Oznaczenie profesjonalnej serii obiektywów Sigmy, nie oznacza jednak stosowania konkretnych rozwiązać mechanicznych (np. napęd HSM) i optycznych. Zobacz również artykuł: Oznaczenia obiektywów Sigma.
Exif. Najpopularniejszy rodzaj metadanych spotykanych w plikach graficznych TIFF oraz JPEG. Pola Exif mogą zawierać dane dotyczące daty i czasu powstania zdjęcia, ustawień aparatu, lokalizacji w której wykonano zdjęcie (jeżeli aparat był wyposażony w odbiornik nawigacji satelitarnej GPS) informacje o prawach autorskich. Metadane Exif mogą zawierać również miniatury zdjęć wykonane przez aparat lub program graficzny w celu szybszego generowania obrazu podglądu. Specyfikacja standardu Exif nie jest ściśle przestrzegana przez producentów sprzętu fotograficznego, co prowadzi niekiedy do nieprawidłowego odczytywania metadanych z modeli aparatów różnych producentów. Również metadane zapisywane w plikach RAW nie są zgodne ze standardem Exif, przez co są one nieczytelne dla wielu przeglądarek graficznych. Metadane Exif można poddawać edycji, przez co nie mogą być one wiarygodnym źródłem informacji o zdjęciu ani jego autorze. Zobacz artykuł: Zabezpieczanie zdjęć przed kradzieżą.

F

F. Symbol bagnetu, służącego do podłączania obiektywów do lustrzanek Nikona. Po raz pierwszy pojawił się 1959 roku, i z różnymi modyfikacjami wykorzystywany jest aż do dzisiaj. Jedyne mocowanie oprócz bagnetu F, które nie zostało zarzucone przez producenta wraz ze wprowadzeniem obiektywów autofokus, to bagnet K Pentaxa. Praktycznie wszyscy liczący się producenci oferują lub oferowali obiektywy z bagnetem F, aparaty z tym mocowaniem oferują (lub oferowali) również Sinar, Fujifilm i Kodak. Zobacz też artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
f. Symbol ogniskowej (często, choć nieprawidłowo, zapisywany też jako F). Zobacz artykuł: Ogniskowa, czyli jak aparat widzi nieskończoność
F. Oznaczenie pierwszej serii obiektywów Pentaxa z bagnetem KAF. Korzystają one z napędu AF wbudowanego w korpus aparatu, przenoszonego mechanicznym sprzęgłem znajdującym się w obrębie bagnetu (rozwiązanie analogiczne jak w bagnecie AF Nikona). Zwiększyła się liczba informacji przekazywanych elektrycznie z obiektyw do korpusu: ogniskowa, ustawiona odległości ostrzenia, wartość ustawionej na pierścieniu przysłony oraz rozmiary obiektywu. Ponadto obiektywy tej serii zawierają układ elektroniczny, w którym zapisana jest optymalna dla danego obiektywu krzywa sterująca automatyki (kombinacje jasność/czas ekspozycji/przysłona). Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
F&R Aspherical. Oznaczenie obiektywów Tokiny wyposażonych w dwa elementy asferyczne, jak na przykład AT-X 235 AF PRO (przedni o średnicy aż 50 mm oraz tylny o średnicy 20 mm). Zobacz też artykuł: Oznaczenia obiektywów Tokina
FA. Druga generacja obiektywów Pentaxa przystosowanych do napędu AF. Część z nich zawiera funkcje Power Zoom, dlatego wykorzystują bagnet KAF2, zawierający dwa dodatkowe styki sterujące działaniem tej funkcji. Ta seria obiektywów ma również zapisaną informację o charakterystyce MTF – pozwala to korpusowi dobierać taką wartość przysłony, przy jakiej obiektyw daje najostrzejszy obraz (ta informacja przesyłana jest przez siódmy styk bagnetu). Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
FA J. Budżetowa seria obiektywów AF Pentaxa, pozbawionych pierścienia przysłon. Z najstarszymi korpusami wyposażonymi w „czysty” bagnet K pracują tylko przy pełnym otworze przysłony. W pozostałych przypadkach zachowują się jak obiektywy serii A, F lub FA z pierścieniem przysłony w pozycji A. Przeznaczone do współpracy przede wszystkim z korpusami wyposażonymi w „obcięte” wersje bagnetu KAF lub KAF2. Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
FD. Oznaczenie mocowania obiektywowego stosowanego w szkłach Canona przeznaczonych dla korpusów manualnych i wczesnych modeli AF. Są one mechanicznie niezgodne z dzisiejszymi obiektywami standardów EF i EF-S, jednak można je podłączyć (jako obiektywy manualne) do korpusów klasy EOS przez odpowiednią przejściówkę.
Ferrotypia. Znana od 1856 roku technika otrzymywania obrazów fotograficznych; nazwa pochodzi od łacińskiej nazwy żelaza (ferrum). Była to kolejna po dagerotypii a następnie ambrotypii metoda, w która pozwalała otrzymać tylko jeden, pozytywowy obraz fotograficzny. Jako nośnik posłużyły płytki żelazne pomalowane na czarno. Do naświetlenia obrazu wykorzystano, podobnie jak w ambrotypii, światłoczułą powłokę kolodionową. Ze względu na niskie koszty i prostotę metoda ta była chętnie wykorzystywana aż do początków XX wieku.
Filtr. Materiał przepuszczający tylko światło o określonej charakterystyce: barwie lub polaryzacji. W fotografii ma zwykle postać płytki szklanej lub folii z tworzywa sztucznego, umieszczanej przed obiektywem aparatu w celu modyfikacji rejestrowanego obrazu. Wyróżniamy filtry korekcyjne, kompensacyjne i efektowe. Zobacz artykuł: Aparat w okularach, czyli ABC filtrów optycznych
Filtr konwersyjny. Filtry stosowane w tradycyjnej fotografii barwnej w celu dostosowania charakterystyki barwnej oświetlenia do rodzaju zastosowanego materiału światłoczułego. Wykorzystuje się je przede wszystkim do fotografowania na materiałach przeznaczonych do światła dziennego przy świetle sztucznym (żarowym, jarzeniowym).
Fix-focus. Rodzaj obiektywów o odległości ostrzenia ustawionej na stałe na hiperfokalną. Dzięki małemu otworowi względnemu oferują one głębię ostrości sięgającą od 1,5-2 metrów do nieskończoności. Stosowane są w najtańszych, kompaktowych aparatach fotograficznych, dziś konstrukcja ta jest powszechna również w kamerach internetowych oraz aparatach fotograficznych wbudowanych w telefony komórkowe. Zobacz również: Wyznaczanie odległości hiperfokalnej
Flara. Powstający na skutek odbić światła wewnątrz obiektywu duży spadek kontrastu, objawiający się silną poświatą w pobliżu silnych źródeł światła, również tych znajdujących się poza kadrem. Powstawaniu flary sprzyja silne, kontrowe (skierowane w stronę aparatu) oświetlenie, np. podczas fotografowania pod słońce a zapobiegają powłoki przeciwodblaskowe oraz stosowanie osłony przeciwsłonecznej. Zobacz również artykuł: Powłoki antyodblaskowe – jak wpływają na nasze zdjęcia?
Flash. Patrz: Lampa błyskowa, Pamięć flash.
Flesz. Patrz: Lampa błyskowa
Flint. Odmiana ołowiowego szkła optycznego. Odznacza się dużym współczynnikiem załamania światłą, większym niż w wypadku szkła typu kron, jednak ma równocześnie znacznie większy współczynnik dyspersji. Połączenie soczewek ze szkła typu flint i kron to klasyczna kombinacja, pozwalająca zredukować aberrację chromatyczną.
Floating Element System. Oznaczenie obiektywów, w których podczas ustawiania ostrości dodatkowo zmienia położenie jedna z grup soczewek (w sumie dwie). Taka konstrukcja obiektywu ma na celu skorygowanie astygmatyzmu w całym zakresie odległości, zwłaszcza dla niewielkich odległości przedmiotowych. Powoduje to, że jest ona stosowana głównie w uniwersalnych obiektywach makro.
Focus Clutch. Opatentowany przez Tokinę, charakterystyczny dla obiektywów serii AT-X PRO mechanizm przełączania pomiędzy trybem AF a manualnym ustawianiem ostrości. Przesuwając pierścień odległości "do przodu" można go całkowicie odłączyć od mechanizmu AF. Zmniejszają się w ten sposób opory mechanizmu oraz masa poruszanych przez układ AF elementów. Dzięki temu układ AF działa znacznie szybciej i precyzyjniej. Przesunięcie pierścienia do pozycji MF podłącza go z powrotem do mechanizmu ustawiania ostrości. Ręczne ustawianie ostrości wymaga dodatkowo odłączenia napędu autofokusa tradycyjnym przełącznikiem M/AF.
Format aparatu fotograficznego. Wymiary boków klatki błony lub matrycy światłoczułej. W wypadku aparatów na błonę wyróżniamy duży (wielki) format o boku powyżej 90 mm, średni o obu bokach powyżej 30 mm, małoobrazkowy (135) błonie perforowanej typu kinematograficznego (wymiary od 24x18 mm do 36x24 mm) oraz miniaturowe, o wymiarach boku mniejszych od 18 mm. Formaty matryc stosowanych w aparatach cyfrowych przyjęło się określać przez analogię do dopowiadających im formatów analogowych, przy czym miniaturowe matryce stosowane w aparatach kompaktowych dodatkowo oznaczane są wg. nomenklatury telewizyjnej, np.: 1/2,5''. Zobacz artykuł: Ile to właściwie jest 1:2,5'', czyli zamieszanie z rozmiarami matryc
Fotochromia. Zjawisko polegające na zmianie barwy związku chemicznego pod wpływem naświetlania. Intensywność pojawiającej się barwy uzależniona jest od natężenia padającego światła.
Fotoelement. Element elektroniczny, który zmienia swoje właściwości elektryczne pod wpływem padającego światła. Wśród fotoelementów wyróżnia się m.in: fotorezystory, fotodiody i fototranzystory.
Fotograf. Człowiek zawodowo trudniący się fotografią. W polskiej nomenklaturze przyjęło się tak określać fotografów-rzemieślników w odróżnieniu od artystów parających się fotografią → fotografików. Powszechnie jednak określa się tak wszystkie osoby zajmujące się fotografią, w tym również → fotoamatorów.
Fotografia. Wiele rozmaitych technik, mających na celu zarejestrowanie pojedynczego obrazu za pomocą światła. Potoczne zakłada się wykorzystanie układu optycznego, choć nie jest to konieczne. W fotografii tradycyjnej (analogowej) do rejestracji obrazu wykorzystuje się światłoczułe związki chemiczne, współcześnie głównie związki srebra. Fotografia cyfrowa (elektroniczna) do uchwycenia obrazu wykorzystuje specjalne sensory (przetworniki, matryce) światłoczułe, które przekształcają padające światło na zapis cyfrowy.
Fotografik. Artysta posługujący się fotografią. W Polsce dawniej określenie to zastrzeżone było dla członków ZPAF (Związek Polskich Artystów Fotografików). Ten wprowadzony przez Jana Bułhaka termin miał odróżniać artystów od rzemieślników. Dziś rozróżnienie to przestało funkcjonować wobec niewątpliwych walorów artystycznych niektórych fotograficznych prac reklamowych czy reporterskich.
FP. (Focus Preset) Funkcja pamięci ostrości, stosowana jest w najdłuższych i najjaśniejszych teleobiektywach Canona. Pozwala na ustawienie ostrości na konkretną odległość i zapamiętanie tego ustawienia. Ustawienie to można później przywołać naciskając odpowiedni przycisk.
Fresnela soczewka (soczewka schodkowa, pierścieniowa). Skonstruowana w 1822 przez Augustina-Jeana Fresnela soczewka skupiająca składająca się z koncentrycznych pierścieni będących pocienionymi fragmentami soczewki. Często zbudowana jest z dwóch warstw – rozpraszającego kolimatora i skupiającego kolektora. W fotografii stosowana głównie w układach celowniczych lustrzanek, pozwala konstruować jasne matówki, które nie wykazują zaciemnienia obrazu w narożnikach. Od niedawna Canon wykorzystuje soczewki Fresnela w konstrukcji obiektywów typu DO (Diffractive Optics). Dzięki temu są one mniejsze i lżejsze niż ich klasyczne odpowiedniki.
FTM. (Full-Time Manual) Funkcja obiektywów obiektywów typu AF, umożliwiająca ręczne przeostrzanie obrazu w dowolnym momencie, bez konieczności przełączania obiektywu w tryb manualny. Jest to cecha właściwa obiektywom, w których za ogniskowanie odpowiada napęd wyposażony w silnik pierścieniowy (Ring USM, HSM, SWM, SSM), chociaż wyprodukowano kilka obiektywów z funkcją FTM wyposażonych w inny napęd autofokusa.

G

G. (Minolta) Symbol obiektywów o dużym maksymalnym otworze względnym i wysokich parametrach optycznych oraz wysokiej klasy mechaniki, oznaczonych złotym paskiem na obudowie. Przeznaczone są (także ze względu na cenę) do zastosowań profesjonalnych.
G. (Nikon) Oznaczenie obiektywów pozbawionych pierścienia przysłon (jej wartość ustawia się z poziomu korpusu). Ich kompatybilność ze starszymi korpusami jest w związku z tym ograniczona. Wszystkie obiektywy G są zgodne ze specyfikacją szkieł D. Zobacz artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
Galileusza luneta. Przyrząd optyczny do obserwacji odległych przedmiotów wynaleziony w 1609 roku przez włoskiego astronoma, fizyka i filozofa Galileusza (Galileo Galilei). Dziś układ ten wykorzystywany jest w prostych lornetkach i celownikach lunetkowych aparatów fotograficznych. Obiektywem jest soczewka skupiająca lub ich układ, a okularem soczewka rozpraszająca umieszczona między obiektywem a jego ogniskiem.
Gaussa obiektyw. Skonstruowany przez Carla Friedricha Gaussa (1777-1855) z przeznaczeniem do teleskopu następnie służący jako podstawa do budowy obiektywów szerokokątnych średniego formatu, dziś powszechnie stosowany jako obiektyw "standardowy" (ok. 50mm ogniskowej ) w aparatach małoobrazkowych. W swej pierwotnej postaci składa się z czterech wolno stojących soczewek rozmieszczonych symetrycznie względem przysłony. Późniejsze pochodne konstrukcji Gaussa są nieco bardziej złożone (zwykle pojedyncze soczewki są zastępowane ich grupami), jednak podstawowa zasada ich symetrycznego lub prawie symetrycznego rozkładu względem przysłony zostaje zachowana. Dzięki równomiernemu rozkładowi światła w kadrze przy dużych otworach względnych konstrukcja Gaussa jest podstawą budowy jasnych "standardów": "pięćdziesiątek" Canona i Nikona. Inne znane konstrukcje tego typu to Nocton i Ultron Voigtlandera czy Summaron, Summicron i Noctilux Leitza.
Ghostless. Nazwa nowych powłok przeciwodblaskowych, po raz pierwszy zastosowanych w 1997 roku w obiektywie P-FA 43/1.9 Limited. Ze względu na wysoki koszt wykonania, powłoki te zarezerwowane są dla obiektywów "z górnej półki". Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
GIF. (Graphics Interchange Format) Format komputerowego zapisu grafiki z bezstratną kompresją, stworzony w 1987 roku na potrzeby sieci Compuserve. Jego głównym ograniczeniem jest paleta barw ograniczona do 256 kolorów, przez co zapisywanie zdjęć w tym formacie wymaga stosowania różnorodnych technik ditheringu. Jego zalety to bezstratna kompresja, atrybut przezroczystości oraz możliwość zapisywania animacji, dzięki czemu cieszy się dużą popularnością jak format zapisu prostych elementów graficznych do zastosowań internetowych. W 1995 roku firmy Unisys oraz IBM zgłosiły roszczenia patentowe do algorytmu kompresji LZW (dotyczy to również formatu TIFF), jednak odnośne patenty wygasły do roku 2006, dlatego wykorzystywanie formatu GIF wolne jest już od ograniczeń licencyjnych.
GN. Guide Number, patrz: Liczba przewodnia (szacunkowa).
Gorąca stopka. Mechaniczne połączenie zewnętrznej lampy błyskowej z aparatem fotograficznym, zawierające również styki połączenia elektrycznego, zapewniające synchronizację błysku z otwarciem migawki. W najprostszej postaci gorąca stopka zawiera jedynie centralny styk synchronizujący, wersje opracowane przez poszczególnych producentów mają dodatkowe kontakty, służące wymianie informacji pomiędzy lampą i aparatem.
GOST. Skala czułości materiałów światłoczułych stosowana w Związku Radzieckim. Do 1987 roku miała ona nieco inny zakres wartości niż pozostałe normy (100 ISO/ASA to 90 GOST), w 1987 dostosowaną skalę GOST do standardów międzynarodowych, i stosowane w niej oznaczenia są równoważne normom ISO i ASA.
Głębia ostrości (przedmiotowa). Strefa lub zakres zadowalająco ostrego odwzorowania (pozornej ostrości) na zdjęciu przedmiotów. Zakres ten obejmuje obszar przed i za obiektem, na który została nastawiona ostrość. Głębia ostrości zależy od wartości przysłony, ogniskowej obiektywu i odległości aparatu od fotografowanego obiektu (odległości przedmiotowej). Przeczytaj artykuł: Głębia ostrości w praktyce i w teorii.

H

Halogen. Patrz: Lampa halogenowa
Hiperfokalna. Patrz: Odległość hiperfokalna.
Histogram. Graficzny wykres rozkładu jasności (luminancji) zdjęcia. W wypadku histogramu RGB mamy do czynienia z osobnym wykresem luminancji dla każdej z barw składowych RGB.
HLD. (High-refraction Low Dispersion) Tak oznaczone są obiektywy Tokiny, w których zastosowano elementy wykonane ze specjalnego gatunku szkła optycznego o dużej zdolności załamywania światła przy zachowaniu niewielkiego współczynnika rozszczepienia. Jego stosowanie pozwala ograniczyć występowanie aberracji chromatycznej. Zobacz też artykuł: Oznaczenia obiektywów Tokina
HSM. (Hyper-Sonic Motor) Oznaczenie obiektywów Sigmy wyposażonych w pierścieniowy silnik piezoelektryczny. Zapewnia on szybkie, bezgłośne ogniskowanie oraz możliwość ręcznego przeostrzenia w każdej chwili, bez konieczności korzystania z przełącznika AF/MF. Obiektywy wyposażone w napęd HSM można stosować również w korpusach pozbawionych mechanicznego napędu AF. Zobacz również artykuł: Oznaczenia obiektywów Sigma.

I

i-TTL. System pomiaru światła błyskowego, który jest następca systemu D-TTL. Został wprowadzony ze względu na liczne niedociągnięcia swego poprzednika, i z dużym powodzeniem większość z nich naprawia. W odróżnieniu od systemu D-TTL, światło przedbłysków pomiarowych mierzone jest nie po odbiciu od lamelek migawki , a przez matrycę umieszczoną w torze celownika optycznego: układu matówki i pryzmatu pentagonalnego. Ze względu na zupełni odmienny sposób pomiaru światła błyskowego, nowsze korpusy cyfrowe Nikona nie współpracują z lampami, które zgodne są jedynie ze starszym systemem D-TTL (jak np. SB80DX), mimo iż lampy te reklamowane były jako "for digital". Ograniczenie to nie dotyczy nowszych lamp błyskowych – wszystkie modele zgodne z i-TTL obsługują również korpusy realizujące jedynie system D-TTL, oraz wszystkie korpusy analogowe.
IF. (Inner Focus, Internal Focusing) Symbol znajdujący się na obiektywach wielu producentów, w których ostrzenie odbywa się poprzez przemieszczanie wewnętrznej grupy soczewek. Dzięki temu w trakcie ustawiania ostrości nie poruszają się żadne zewnętrzne elementy obiektywu, nie zmieniają się też jego wymiary. Pozwala to uzyskać dużą szczelność obudowy, a nieruchoma tylna soczewka umożliwia swobodne stosowanie telekonwerterów. Taka konstrukcja obiektywu umożliwia też szybsze działanie układu AF ze względu na mniejszą wagę poruszanych przy ogniskowaniu elementów.
IFS. IFS (Internal Focus System) Oznaczone tym symbolem obiektywy wyposażono Tokiny w mechanizm wewnętrznego ogniskowania. Patrz: IF Zobacz też artykuł: Oznaczenia obiektywów Tokina
Interwałometr. Mechanizm umożliwiający wykonywanie zdjęć w określonych odstępach czasu, niekiedy również o zadanej porze. Dawniej miał on postać mechanicznej (później również elektronicznej) przystawki do profesjonalnych lustrzanek, dziś jest to funkcja aparatu cyfrowego, dostępna zarówno w modelach profesjonalnych, jak i w niektórych typowo amatorskich aparatach kompaktowych (np. Nikon Coolpix S500). Interwałometr może być również zewnętrznym urządzeniem zintegrowanym z elektronicznym wężykiem spustowym.
IPTC. (International Press Telecommunications Council) Założone w 1965 roku w Wielkiej Brytanii konsorcjum zrzeszające agencje prasowe i wydawców prasy. Powołane w celu zabezpieczenia interesów prasy na całym świecie. Od końca lat 70 zajmuje się głównie ustalaniem standardów przepływu informacji prasowych. Obecnie skrót IPTC oznacza przede wszystkim standard metadanych przechowujących w zdjęciach informacje przewidziane w dokumentach konsorcjum dotyczące fotografii, jej autora oraz agencji dla której została ona wykonana. Standard IPTC został opracowany w 1979 roku, a następnie poważnie zmodyfikowany w 1991 roku. Od 1994 roku został zaadaptowany przez firmę Adobe jako część nagłówka plików graficznych JPEG i TIFF. Obecnie jest on wypierany przez opracowany i promowany również przez tę samą firmę standard XMP. Zobacz artykuł: Zabezpieczanie zdjęć przed kradzieżą.
IR. Patrz: Podczerwien
IS. (Image Stabilization) System optycznej stabilizacji obrazu w obiektywach Canona, kompensujący poruszenia aparatu i obiektywu, pozwalający wykonywać zdjęcia przy stosunkowo długich czasach naświetlania bez ryzyka "poruszenia" zdjęcia. Zobacz także artykuł: Oznaczenia obiektywów Canona dla systemu EOS.
IX. (Nikon) Obiektywy przeznaczone dla systemu APS (Advanced Photo System). Chociaż mają bagnet pod względem mechanicznym zgodny z typem F, nie mogą być stosowane z lustrzankami 35 mm lub cyfrowymi, a jedynie z korpusami z serii Pronea. Zobacz też artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
Izohelia. Rozdzielnotonowa technika fotograficzna, opracowana w 1931 roku we Lwowie przez Witolda Romera (syna wybitnego polskiego kartografa, Eugeniusza Romera). Polega na wielokrotnym przekopiowaniu negatywu na materiał bardzo kontrastowy przy różnych czasach naświetlania. W efekcie otrzymujemy zdjęcie, na którym oprócz czerni i bieli widocznych jest tylko kilka ostro rozgraniczonych poziomów szarości. Metoda pracochłonna, gdyż wymaga wykonania tylu par negatyw-pozytyw, ile poziomów tonalnych (izohel) chcemy na zdjęciu otrzymać.

J

JPEG. Standard stratnej kompresji grafiki rastrowej, przede wszystkim obrazów naturalnych (a więc zdjęć) charakteryzujących się płynnymi przejściami barw oraz brakiem lub małą ilością ostrych krawędzi i drobnych detali. Jedną z cech charakterystycznych standardu JPEG jest odmienny stopień kompresji informacji o jasności oraz barwie zapisywanego obrazu (związane to jest z charakterystyką postrzegania ludzkiego wzroku). Standard JPEG nie opisuje szczegółów realizacji ani algorytmów kompresji, ani struktury (formatu) pliku komputerowego, w którym zostanie zapisane zdjęcie. Jako algorytmy kompresujące najczęściej stosowane są te opracowane przez Independent JPEG Group (IJG), które są publicznie dostępne jako wolne oprogramowanie. Z kolei jako format plików zawierających zdjęcia skompresowane w standardzie JPEG największą popularność zdobył wprowadzony przez firmę C-cube Microsystems format JFIF, który dzięki temu powszechnie acz niepoprawnie nazywany jest formatem JPEG. W stosunku do standardu opublikowanego w 1991 roku specyfikacja JPEG doczekała się wielu uzupełnień i rozszerzeń, jednak większość z nich nie jest stosowana, przede wszystkim dlatego, że nie są obsługiwane przez biblioteki IJG
JPEG 2000. JPEG 2000 Standard kompresji grafiki rastrowej, opracowany jako uzupełnienie powszechnie stosowanego standardu JPEG. Ma on zawrzeć wszystkie rozszerzenia wprowadzone do pierwotnej specyfikacji JPEG, a algorytm kompresji został tak zmodyfikowany, by naprawić najpoważniejsze wady poprzednika. W tym celu dyskretną transformatę kosinusową, zasadniczy element kompresji JPEG, zastąpiono dyskretną transformatą falkową. Na to pozwolić na uniknięcie artefaktów będących następstwem kwantyzacji przy silnym stopniu kompresji. Ponadto taki algorytm pozwala na przeprowadzenie kompresji bezstratnej.

K

K. Nieoficjalne oznaczenie pierwszej serii manualnych obiektywów Pentaxa z bagnetem K. Wszystkie informacje pomiędzy obiektywem, a korpusem (w tym ustawiona pierścieniem wartość przysłony) przekazywane są mechanicznie. Użyteczność tych obiektywów w nowych korpusach Pentaxa z "okrojonym" bagnetem KAF lub KAF2 może być ograniczona – niektóre korpusy (zwłaszcza analogowe) nie wykonają zdjęcia, bądź będzie ono niedoświetlone. Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
K. Symbol pierwszej wersji bagnetu Pentaxa z 1975 roku, wprowadzonej wraz z lustrzankami K2, KX, oraz KM. Dwie dźwignie zapewniają mechaniczne przekazywanie informacji o ustawionym pierścieniem otworze przysłony oraz jej przymknięcie do wartości roboczej podczas wykonywania zdjęcia. z tej drugiej możliwości nie kożystają obiektywy serii K i M wyposażone w manualną przysłonę (w nich pierścień jest na stałe sprzężony z przysłoną) oraz obiektywy lustrzane. Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
KA. Modyfikacja bagnetu K Pentaxa z 1983 roku, umożliwiająca korpusom serii A oraz P pracę w trybie priorytetu czasu ekspozycji oraz pełnej automatyki, wprowadzono sześć styków elektrycznych (w innym położeniu, niż w bagnecie KF!), przekazujących pomiędzy obiektywem i korpusem informacje o minimalnej (w zakresie od f/1.2 do f/8) oraz maksymalnej (f/16, f/22, f/32 lub f/45) wartości przysłony dla danego obiektywu oraz sygnalizujące ustawienie pierścienia przysłony w pozycji A. Ponadto od tej pory ruch dźwigni domykającej przysłonę jest proporcjonalny do ustawianego otworu względnego – pozwala to na sterowanie otworem przysłony przez aparat. Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
KA2. Bagnet Pentaxa o poszerzonej do siedmiu liczbie styków, wprowadzony w 1997 roku. Jest to odpowiednik bagnetu KAF, jednak pozbawiony mechanicznego sprzęgła napędu AF. Pod względem pozostałej funkcjonalności, łącznie z kontaktami elektrycznymi, zgodny z bagnetem KAF. Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
KAF. Odmiana bagnetu K Pentaxa z 1987 roku. Jest to efekt drugiej, udanej próby wprowadzania systemu AF. Tym razem napęd autofokusa wbudowany został w korpus, i jest przenoszony do obiektywu mechanicznym sprzęgiem znajdującym się na bagnecie. Pojawił się również siódmy styk elektryczny, przenoszący dodatkowe informacje z obiektywu: ogniskową, odległość fotografowania, wartość przysłony oraz rozmiary obiektywu. Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
KAF2. Najbardziej rozbudowana odmian bagnetu K Pentaxa wprowadzona w 1991 roku. Pojawienie się tej wersji bagnetu związane było z wprowadzeniem lustrzanek serii Z (w USA PZ) i obiektywów wyposażonych w funkcję Power Zoom (wczesne modele serii FA). Zasilanie silnika odpowiadającego za zmianę ogniskowej wymagało wprowadzenia dwóch dodatkowych styków elektrycznych. Poszerzony został także zakres danych, które obiektyw może przekazywać do korpusu o charakterystykę MTF (również obiektywy bez funkcji Power Zoom). Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
Karzełek. Studyjna lampa do oddolnego oświetlania fotografowanego modela (przedmiotu). Zwykle wyposażona w reflektor paraboliczny, umieszczana jest na niskim statywie (15-20 cm).
Kelvina skala. Skala temperatury przyjmująca za punkt zerowy temperaturę zera bezwzględnego (-217,15 ºC). W fotografii barwnej stosowana do określenia temperatury barwowej światła.
KF. Bagnet Pentaxa z 1981, będący efektem pierwsze i dość nieudanej próby wprowadzenia autofokusa do lustrzanek Pentaxa. Aby zapewnić komunikację pomiędzy korpusem a obiektywem, dodano pięć kontaktów elektrycznych. Napęd AF wbudowany był w obiektyw, razem z (niestety) jego zasilaniem w postaci czterech baterii AAA, co razem dało dość nieporęczną konstrukcję, czyli jedyny obiektyw z tym bagnetem: SMC Pentax-AF 35-70/2.8. Powstał również tylko jeden korpus z bagnetem KF. Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
Koma. Jedna z pozaosiowych wad soczewek i ich układów. Polega na tym, że promienie pochodzące z punktu leżącego poza osią optyczną nie są ogniskowane w jednym miejscu, ale tworzą obraz mający obraz przecinka – stąd też nazwa tej aberracji. Likwidują ją układy aplanatu i anastygmatu.
Krążek rozproszenia. Obraz w kształcie kolistej plamki świetlnej, będący odwzorowaniem przez obiektyw (np. na matrycy) punktu świecącego. Plamka taka powstaje w sytuacji, gdy obraz punktu rzutowany jest przez układ optyczny na płaszczyznę inną, niż płaszczyzna materiału światłoczułego. Im mniejszy jest więc krążek rozproszenia, tym bardziej ostry jest obraz przedmiotu na zdjęciu. Oko ludzkie akceptuje ostrość, jeśli średnica plamki wynosi nie więcej niż 1/3000 część ogniskowej obiektywu – przy takiej wielkości bowiem krążek przedstawia się naszemu oku jako punkt. Wielkość plamki zależy od średnicy otworu przysłony, gdyż im mniejszy będzie otwór względny obiektywu, tym mniejsza będzie średnica krążka rozproszenia.
Kron. Rodzaj potasowego szkła optycznego o niewielkich współczynnikach załamania i dyspersji (rozproszenia). Służy to wyrobu soczewek, a w parze z elementami wytwarzanymi ze szkła typu flint tworzy układ achromatu, częściowo likwidującego aberrację chromatyczną.
Krotność filtru. Współczynnik wydłużenia czasu ekspozycji przy stosowaniu filtrów. Liczba ta określa, ile razy należy wydłużyć czas naświetlania by skompensować pochłaniające światło działanie filtra i otrzymać prawidłową ekspozycję. Zamiast wydłużania czasu naświetlania można w odpowiednim stopniu zwiększyć otwór przysłony, np. w wypadku filtra o krotności 2x przysłonę należy otworzyć o jeden stopień. Zobacz też artykuł: Aparat w okularach, czyli ABC filtrów optycznych

L

L. (Luxury) Oznaczenie obiektywów Canona wysokiej klasy. Nie definiuje ono wymogów, jakie musi spełnić obiektyw, by się do niej zaliczyć, jednak szkła sygnowane literą L są zwykle bardzo solidnej konstrukcji i uszczelnione, zastosowano w nich pierścieniowy napęd USM oraz elementy ze szkła niskodyspersyjnego lub fluorytowe. Cechują się bardzo starannym wyczernieniem wnętrza, co pozwala uniknąć odblasków, a w efekcie flary i blików. Zobacz także artykuł: Oznaczenia obiektywów Canona dla systemu EOS
Lamelka. Ruchoma, cienka metalowa blaszka wchodząca w skład migawki szczelinowej, przysłony irysowej bądź sektorowej migawki centralnej.
Lampa błyskowa. Urządzenie służące do oświetlenia fotografowanej sceny krótkotrwałym błyskiem światła. Dawniej w lampach błyskowych stosowano różne źródła światła, dziś są to wyłącznie sterowane elektronicznie lampy wyładowcze, zwane popularnie fleszami. W najprostszej postaci nie mają możliwości regulowania siły błysku (a w zasadzie czasu jego trwania), a ekspozycje należy ustalić regulując czas naświetlania i otwór przysłony. W bardziej zaawansowanych urządzeniach (w tym również w lampach studyjnych) czas trwania błysku można manualnie regulować w dużym zakresie. Najbardziej zaawansowane lampy błyskowe (tzw. dedykowane) współpracują z układem pomiaru ekspozycji wbudowanym w aparat, i automatycznie dobierają siłę błysku do warunków oświetleniowych.
Lampa halogenowa. Żarówka, w której do wnętrza kwarcowej bańki wprowadzono halogen, najczęściej związki jodu. Wiążą one pary wolframu wydzielające się z żarnika w trakcie pracy i osadzające się na ściankach bańki. Pod wpływem wysokiej temperatury związek ten rozpada się ponownie na jad i wolfram, który osadza się na włóknie żarnika. Proces ten zwany jest halogenowym cyklem regeneracyjnym. Cykl regeneracyjny pozwala podnieść temperaturę żarnika do ok. 3200K, dzięki czemu żarówki halogenowe maja dobrą wydajność świetlną i korzystniejszą temperaturę barwową emitowanego światła. Przez podniesienie temperatury żarnika można poprawić charakterystykę barwną lampy halogenowej, jednak znacznie obniża to jej trwałość.
Lampa studyjna. Lampa oświetleniowa przeznaczona do stosowania w warunkach studyjnych (atelier), zwykle jest to lampa błyskowa, rzadziej halogenowa lub jarzeniowa. Zazwyczaj ma ona budowę modułową: do mocowanej na statywie głowicy oświetleniowej mocuje się najróżniejsze akcesoria, modulujące emitowane przez lampę światło: rozpraszacze (softbox), parasolki, czasze, wrota czy strumienice.
LD. (Low Dispersion) Tym symbolem Tamron oznacza optykę, w której zastosowano soczewki ze szkła o bardzo niskiej dyspersji. Zobacz też artykuł Oznaczenia obiektywów Tamron.
LD-Hybrid. (Tamron) Oznaczenie hybrydowych, szklano-plastikowych soczewek asferycznych, w których szklana baza wykonana jest ze szkła tylu LD. Zobacz też artykuł Oznaczenia obiektywów Tamron.
Liczba przewodnia (szacunkowa). Miara – wyrażana w metrach lub stopach – określająca relatywną siłę błysku (maksymalną wydajność świetlną) lampy błyskowej, podawana zazwyczaj w odniesieniu do czułości 100 ISO. Liczba ta służy do wyznaczania wartości przysłony lub porównywania siły błysku dwóch lamp. Określa maksymalny zasięg światła lampy błyskowej, dla którego możemy uzyskać prawidłową ekspozycję przy przysłonie f:1 i określonej czułości. Fotografując z mniejszej odległości, musimy odpowiednio zmniejszyć otwór przysłony (zwiększyć jej wartość). Właściwą wartość przysłony otrzymujemy dzieląc liczbę przewodnią przez odległość od fotografowanego obiektu.
Lustra pentagonalne. Zestaw luster znajdujących się w układzie celowniczym aparatu (lustrzanki) dający taki sam układ powierzchni odbijających, jak w wypadku pryzmatu pentagonalnego. Układ taki jest prostszy w produkcji od pryzmatu, a zatem tańszy, dlatego powszechnie stosuje się go w lustrzankach amatorskich. Jego wadą są strata jasności obrazu wynikająca z większej niż wypadku pryzmatu liczby przejść szkło/powietrze.
Lustro celownicze. Lustro wchodzące w skład układu celowniczego lustrzanki. Umieszczone jest przed materiałem światłoczułym (matrycą) pod kątem 45 stopni, i kieruje obraz rzutowany przez obiektyw na matówkę. Lustro może być umieszczone w torze optycznym obiektywu zdjęciowego, wówczas jest to lustrzanka jednoobiektywowa, lub za osobnym obiektywem celowniczym, w takim wypadku mamy do czynienia z lustrzanką dwuobiektywową. W lustrzance jednoobiektywowej lustro jest uchylne, i zostaje schowane na czas wykonywania zdjęcia.
Lustrzanka. Aparat fotograficzny, w którym do celowania, kadrowania oraz do manualnego ustawiania ostrości wykorzystywane jest lustro celownicze, ustawione pod kątem 45 stopni do osi optycznej obiektywu. Kieruje ono obraz rzutowany przez obiektyw na matówkę. Można na niej widziany przez aparat obraz obserwować bądź bezpośrednio (wówczas jest on odwrócony), bądź za pośrednictwem celownika (np. pryzmatu pentagonalnego z okularem). Pierwszy aparat z lustrem skonstruował anglik T. Sutton już w 1861 roku, przy czym był to oczywiście aparat dużego formatu, w niczym nie przypominający dzisiejszych lustrzanek. Jednoobiektywowe lustrzanki małoobrazkowe pojawiły się dopiero przed II Wojną Światową, w 1936 roku (Ihagee Kine-Exakta). Chociaż Zeiss rozpoczął prace nad lustrzanką z pryzmatem pentagonalnym już w 1937 roku, pierwszym produkowanym aparatem tego typu był Contax S z 1949 roku. W połowie XX wieku ogromną popularnością cieszyły się lustrzanki dwuobiektywowe, gdzie układ celowniczy z lustrem i matówką wyposażony był w osobny obiektyw celowniczy.
Lustrzanka cyfrowa. Aparat fotograficzny o konstrukcji lustrzanej, w którym zamiast błony światłoczułej zastosowano półprzewodnikowy sensor (matrycę), przetwarzający światło na ładunki elektryczne. Tak uzyskana informacja jest następnie obrabiana przez odpowiedni układ elektroniczny (procesor aparatu) i zapisywana w postaci rastrowego pliku graficznego na karcie pamięci (lub, rzadziej, przesyłana bezpośrednio do komputera osobistego złączem USB, FireWire, SCSI bądź drogą radiową). Ze względu na wysokie koszty wytwarzania sensorów o dużej powierzchni, większość cyfrowych lustrzanek wyposażona jest w przetworniki o rozmiarach mniejszych, niż ich odpowiedniki w postaci błony światłoczułej. Powoduje to zjawisko pozornego wydłużenia ogniskowej zastosowanego obiektywu – zwykle 1,5-1,6x.
Lustrzanka dwuobiektywowa. Aparat fotograficzny o dwóch obiektywach sprzężonych pierścieniami ustawiania ostrości, z których górny (celowniczy) kieruje obraz na matówkę poprzez ustawione pod kątem 45 stopni lustro. Dolny obiektyw (zdjęciowy) kieruje obraz na materiał światłoczuły. Aparaty takie obecnie nie są produkowane, jednak w połowie XX wieku zdobyły ogromną popularność.
Lustrzanka jednoobiektywowa. Aparat fotograficzny, w którym za obiektywem znajduje się ruchome lustro. W trakcie celowania i kadrowania umieszczone jest ono pod kątem 45 stopni, i kieruje obraz rzutowany przez obiektyw na matówkę. W starszych lustrzankach obraz ten obserwowało się bezpośrednio na matówce lub za pośrednictwem lupy celowniczej, dziś w ogromnej większości modeli służy do tego celu celownik optyczny z okularem i pryzmatem pentagonalnym. Lustrzanki jednoobiektywowe mają z reguły wymienne obiektywy (chociaż były produkowane również modele z niewymienną optyką). Jest to najdoskonalsza ze znanych konstrukcji aparatów przenośnych, gdyż umożliwia precyzyjne kadrowanie oraz pomiar ekspozycji i ustawiane ostrości z uwzględnieniem właściwości obiektywu zdjęciowego. Dziś coraz większą popularność zyskują jednoobiektywowe lustrzanki cyfrowe, w których błona światłoczuła zastąpiona została elektronicznym sensorem (matrycą światłoczułą).
LZW. (Lempel-Ziv-Welch) Algorytm bezstratnej kompresji słownikowej. Stosowany jest do kompresji zdjęć zapisywanych w postaci plików komputerowych w formatach takich jak GIF i TIFF. Opracowany w 1984 przez Terry’ego Welcha, przez długi czas chroniony był patentami firm Compuserve oraz IBM, co dało impuls do opracowania nowego formatu zapisu grafiki rastrowej – PNG.

M

entaxa i zakłady radzieckie. W późniejszym czasie zostało wyparte przez opracowany przez Pentaxa bagnet K, w którym obiektywy z mocowaniem M42 zamocować można przez prostą, mechaniczną przejściówkę.
Manualna ekspozycja. Sposób wykonywania zdjęcia, w którym (zwykle posiłkując się wskazaniami światłomierza zewnętrznego lub wbudowanego w aparat) samodzielnie ustalamy czas ekspozycji oraz wartość przysłony tak, by uzyskać oczekiwany efekt wizualny.
Matówka. Płaska płytka z przezroczystego materiału (zwykle szkła optycznego) o jednej powierzchni matowej. Stosuje się ją w układach celowniczych aparatów fotograficznych do kadrowania i ustawiania ostrości. Często występuje wraz z dodatkowymi urządzenia mi optycznymi ułatwiającymi obserwację obrazu i ustawianie ostrości, jak pryzmat pentagonalny, soczewka Fresnela czy mikroraster.
MC. Patrz: Multi Coating.
Medical. (Nikon) Tak oznaczane były wysoce specjalistyczne obiektywy Nikona do makrofotografii z wbudowaną pierścieniową lampą błyskową. Zostały skonstruowane tak, by uwolnić użytkownika manualnego, analogowego korpusu od konieczności przeliczania ogniskowej, przysłony, skali odwzorowania i czułości filmu – wszystkie te wartości wystarczy ustawić odpowiednimi pierścieniami na obiektywie. Dziś może wydawać się to rozwiązaniem dziwacznym, gdyż wszystko to oblicza korpus AF, jednak w momencie ich premiery pozwalało zaprząc do makrofotografii osoby bez wykształcenia fotograficznego – techników medycznych, stomatologów itp. Zobacz też artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
Memory Stick. (MS) Standard kart pamięci flash opracowany w roku 1998 przez Sony. Przeznaczone są do stosowania przede wszystkim w urządzeniach produkcji Sony – niewielu innych producentów zdecydowało się na ich stosowanie. Pierwotna specyfikacja przewidywała pojemność zaledwie 128 MB, dlatego w 2003 roku światło dzienne ujrzały opracowane we współpracy z Sandiskiem karty Memory Stick PRO – o maksymalnej pojemności zwiększonej do 32 GB oraz trybem szybkiej transmisji danych High Speed. Karty MS mają dwie odmiany o zredukowanych rozmiarach: popularne dziś MS Duo (oraz MS Duo PRO) oraz wprowadzona w 2006 MS Micro. Obu odmian można używać w urządzeniach przystosowanych do „dużych” kart MS za pośrednictwem prostej przejściówki. W roku 2006 pojawiła się również odmiana kart MS o dużej wydajności” Memory Stick PRO-HG, ponownie opracowana we współpracy z Sandiskiem.
Metadane. Dodatkowe informacje znajdujące się wewnątrz pliku komputerowego, nie mające wpływu na jego zasadniczą treść. W przypadku plików graficznych ze zdjęciami mogą one zawierać dane zapisane przez aparat (np. parametry ekspozycji zdjęcia), program graficzny lub samego fotografa. Metadane mogą zawierać nie tylko informacje tekstowe, ale też bardziej złożone – np. program Adobe Photoshop wewnątrz pliku graficznego, na którym użytkownik wykonał polecenie Crop (Kadruj) umieszcza miniaturę oryginalnego obrazu. Metadane można poddawać edycji i z tego powodu nie są one godnym zaufania źródłem informacji o zdjęciu ani też jego autorze. Dwa najpopularniejsze typy metadanych stosowanych w fotografii cyfrowej to Exif oraz IPTC. Zobacz artykuł: Zabezpieczanie zdjęć przed kradzieżą.
MG. (Molded Glass) Oznaczenie obiektywów Tamrona, w których zastosowano tłoczone ze szkła soczewki asferyczne. Zobacz też artykuł Oznaczenia obiektywów Tamron.
Micro USM. (Micromotor USM) patrz: USM
Microdrive. Miniaturowe dyski twarde, pod względem mechanicznym i elektrycznym zgodne z kartami pamięci CompactFlash typu II (jedynie pobór prądu może być większy, typowo 190 mA, w szczycie do 310 mA), w związku z tym mogą być stosowane jako nośnik danych w urządzeniach takich jak cyfrowe aparaty fotograficzne. Zostały opracowane przez firmę IBM, obecnie produkowane są przez Hitachi oraz Seagate. Pierwsze dyski Microdrive z 1999 miały pojemność 170 megabajtów, dziś największe dostępne dyski mogą pomieścić 8 GB danych, opracowywane są modele 20-gigabajtowe.
Migawka. Mechanizm (lub od niedawna także układ elektroniczny) wbudowany w aparat lub obiektyw odpowiedzialny za regulowanie czasu, w którym światło pada na materiał światłoczuły. Migawka uruchamiana (otwierana) jest spustem migawki na czas potrzebny do naświetlenia zdjęcia, a następnie samoczynnie się zamyka. Obecnie zazwyczaj spotyka się migawki szczelinowe, centralne i elektroniczne (wyłącznie w aparatach cyfrowych). Zobacz artykuł: Mruganie okiem, czyli jak działa migawka.
Mired. Jednostka temperatury barwowej światła będąca odwrotnością kelwina (K) pomnożoną przez milion, zatem 1 mired = 1 000 000 kelwinów. W miredach określa się siłę oddziaływania filtrów korekcyjnych i konwersyjnych. Zobacz także: Balans bieli i temperatura barwowa
Mirror lockup. Patrz: Wstępne podnoszenie lustra
MM USM. (Micromotor USM) patrz: USM
MP-E. (Canon) Tym symbolem oznaczony został tylko jeden, bardzo specyficzny obiektyw przeznaczony wyłącznie do makrofotografii – Canon MP-E 65mm F/2.8 1-5x Macro. Jego unikatowość polega na tym, że oferuje on skale odwzorowania od 1:1 aż do 5:1 i co się z tym wiąże – nie pozwala ostrzyć na nieskończoność. Zobacz także artykuł: Oznaczenia obiektywów Canona dla systemu EOS
Multi-Coating. Oznaczenie obiektywów wyposażonych w wielowarstwowe powłoki antyodblaskowe. Ich zastosowanie pozwala uniknąć odbić światła wewnątrz obiektywu i będących efektem tego "zajączków" i flary oraz spadku kontrastu na zdjęciach wykonywanych pod światło. Zobacz też artykuł: Powłoki antyodblaskowe – jak wpływają na nasze zdjęcia?
MultiMedia Card. Standard kart pamięci flash, stosowanych jako nośniki danych m.in. w cyfrowych aparatach fotograficznych opracowany w roku 1997 przez Sandiska oraz Siemensa. Karty MMC straciły dużą część rynku po pojawieniu się kart SD, z którymi są w dużej mierze zgodne elektrycznie i mechanicznie. Ze względu na wykorzystywanie kart MMC w niewielkich urządzeniach przenośnych, doczekały się one kilku odmian o zredukowanych rozmiarach: RS-MMC, MMCmobile oraz MMCmicro. Zobacz też: Pamięć flash.

N

N. (Nikon) Oznaczenie pierwszej serii obiektywów typu AI. Zobacz też artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
N. (Nano Crystal Coat) Symbol technologii wielowarstwowych, cienkich powłok antyodblaskowych stosowanych we współczesnych, zwłaszcza szerokokątnych obiektywach Nikona. Zobacz też artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
Nadfiolet. Patrz: Ultrafiolet.
Niedoświetlenie. Ekspozycja powodująca, że materiał światłoczuły (matryca, negatyw itp.) otrzymuje zbyt małą ilość światła do prawidłowego naświetlenia. W wyniku niedoświetlenia fotografie są zbyt ciemne, a obiekty na zdjęciach mają mniejsze nasycenie barw i kontrast. Zobacz artykuł: Ekspozycja zdjęcia (EV), czyli podstawa fotografii.
Nośnik danych. Przedmiot umożliwiający fizyczne zapisanie określonej informacji, a także późniejsze jej odczytanie (odtworzenie). Zwykle pod tym pojęciem rozumie się przedmioty i urządzenia ściśle związane z technologią komputerową, takie też wykorzystywane są do przechowywania zdjęć wykonanych cyfrowymi aparatami fotograficznymi. Nośniki danych możemy podzielić na niewymienne (wbudowane w urządzenie, np. komputer lub aparat fotograficzne) oraz wymienne, które służą do przenoszenia zapisanych danych pomiędzy urządzeniami. Możemy je też podzielić na nośniki jednokrotnego i wielokrotnego zapisu. Te pierwsze, to przede wszystkim jednorazowe dyski optyczne, a więc płyty CD, CD-R, DVD, DVD-R oraz DVD+R. Nośniki wielokrotnego zapisu umożliwiają usunięcie lub modyfikację zapisanych na nich danych, są to przede wszystkim: dyski twarde, karty pamięci flash a także płyty wielokrotnego zapisu CD-RW, DVD+RW oraz DVD-RW.

O

Obiektyw długoogniskowy. Obiektyw o kącie widzenia wyraźnie węższym niż kąt widzenia ludzkiego wzroku, a więc mniejszym niż 40º. Ogniskowa takiego obiektywu jest przynajmniej o 40% dłuższa od przekątnej kadru (błony lub matrycy). Szczególnymi odmianami obiektywów długoogniskowych są teleobiektywy oraz obiektywy zwierciadlane (lustrzane).
Obiektyw portretowy. Określenie jasnych stałoogniskowych obiektywów o ogniskowej nieco dłuższej niż standardowa. Często są to obiektywy o nieskorygowanej aberracji sferycznej, dzięki czemu dają charakterystyczny, miękki obraz (nazywa je się też miękkorysującymi). Ich najbardziej zaawansowaną odmianą są obiektywy z regulowaną korekcją aberracji sferycznej, takie jak AF DC-Nikkor 105mm F/2D, w których można regulować stopień rozmycia obrazu.
Obiektyw portretowy Petzvala. Konstrukacja optyczna znana pod nazwą obiektyw portretowy to układ opracowany w 1840 roku przez J.M. Petzvala – najjaśniejszy na owe czasy obiektyw o otworze względnym 1:3.5.
Obiektyw standardowy. Obiektyw, którego kąt widzenia zbliżony jest do kąta widzenia ludzkiego wzroku, czyli 40-60º. Taki kąt widzenia daje ogniskowa zbliżona do przekątnej kadru (błony światłoczułej lub matrycy).
Obiektyw symetryczny. Konstrukcja optyczna składająca się z dwóch jednakowych członów z przysłoną umieszczoną pomiędzy nimi.
Obiektyw szerokokątny. Obiektyw o kącie widzenia ponad 60º. W związku z szerszym niż właściwy dla ludzkiego wzroku kątem widzenia, na zdjęciach wykonanych obiektywami szerokokątnymi widoczne są zniekształcenia perspektywy, przy czym charakter tych zniekształceń zależny jest od konstrukcji optycznej obiektywu.
Obiektyw zmiennoogniskowy. (inaczej zoom, transfokator) Obiektyw pozwalający na płynną zmianę ogniskowej w określonych granicach. Pierwszym takim obiektywem produkowanym seryjnie był Zoomar 36-82/2.8 Voigtländera. Pierwotnie obiektywy takie miały maksymalny otwór względny niezależny od ogniskowej, nie traciły również wraz z jej zmianą ustawienia ostrości.
Odbłyśnik. Zobacz: Ekran odblaskowy.
Odległość hiperfokalna. Najmniejsza odległość fotografowanego obiektu od aparatu, przy której obiektyw (przy danym otworze przysłony) ustawiony na nieskończoność, ostro odwzorowuje ów obiekt. Nastawienie ostrości na przedmiot znajdujący się w odległości hiperfokalnej spowoduje uzyskanie głębi ostrości rozciągającej się od połowy odległości hiperfokalnej do nieskończoności – jest to największy możliwy do uzyskania zakres głębi ostrości dla danej kombinacji ogniskowa-przysłona. Przeczytaj artykuł: Wyznaczanie odległości hiperfokalnej.
Ogniskowa. Odległość pomiędzy ogniskiem układu optycznego a jego punktem głównym. W wypadku pojedynczej soczewki skupiającej będzie to odległość pomiędzy środkiem soczewki a punktem, w którym skupione zostaną promienie światła biegnące równolegle do osi optycznej (a więc z abstrakcyjnego punktu nieskończenie odległego). W wypadku tzw. soczewek grubych oraz układów wielosoczewkowych ogniskową mierzymy od tzw. punktów głównych.
Jeśli w ogniskowej umieścimy płaszczyznę prostopadłą do osi soczewki, otrzymamy na niej odwrócony obraz obiektów znajdujących się w nieskończoności (np. Słońca lub gwiazd).
Gdy mamy do czynienia z układem wielosoczewkowym (np. obiektywem), rozróżniamy ogniskową przedmiotową (od strony fotografowanego przedmiotu) oraz obrazową (od strony płaszczyzny obrazowej). Przeczytaj artykuł: Ogniskowa, czyli jak aparat widzi nieskończoność.
OS. (Optical Stabilizer) System optycznej stabilizacji obrazu stosowany w obiektywach Sigmy. Zobacz również artykuł: Oznaczenia obiektywów Sigma.
Osłona przeciwsłoneczna. Nakładana na obiektyw osłona w kształcie stożkowej tulei lub „tulipana”, o matowoczarnych ściankach wewnętrznych (niekiedy z naniesioną wewnątrz zamszową wykładziną). Ma za zadanie odcięcie bocznych promieni światła pochodzących spoza kadru. Chociaż nie biorą one udziału w tworzeniu użytecznego obrazu, ulegając wielokrotnym odbiciom wewnątrz obiektywu powodują one spadek kontrastu oraz takie defekty obrazu jak flara i bliki. Kształt i kąt rozwarcia osłony powinny być dostosowane do kąta widzenia stosowanego obiektywu. Osłony typu tulipanowego można stosować z obiektywami, w których przednia część obiektywu nie obraca się podczas ogniskowania. W wypadku tańszych obiektywów, z obracającą się przednią soczewką, można stosować wyłącznie osłony stożkowe.
Otwór względny obiektywu. Stosunek źrenicy wejściowej obiektywu do jego ogniskowej. Wyznacza w sposób niezależny od fizycznej średnicy otworu przysłony ilość światła wpadającego przez obiektyw. Obok ogniskowej jest to najważniejszy parametr opisujący własności obiektywu. Zobacz również artykuł: Do czego służy i jak działa przysłona?

P

P. (Nikon) Tym symbolem oznaczane są manualne obiektywy należące do bardzo skromnej rodziny (liczącej zaledwie dwa modele) szkieł typu AI-S, jednak wyposażonych w procesor i kontakty CPU, a co za tym idzie w pełni współpracujących ze współczesnymi korpusami AF. Zobacz też artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
Pamięć flash. Rodzaj komputerowej pamięci nieulotnej, wykorzystywanej przede wszystkim w miniaturowych nośnikach danych przeznaczonych do stosowania wraz z przenośnymi urządzeniami elektronicznymi, w tym cyfrowymi aparatami fotograficznymi. Moduły pamięci flash mogą mieć różną postać mechaniczną oraz odmienne złącza elektryczne – najpopularniejsze standardy to: CompactFlash (CF), MultiMedia Card (MMC), Memory Stick (MS), Secure Digital (SD) oraz xD. Ze względu na odmienne rozwiązania elektroniczne, standardy te różnią się pomiędzy sobą zarówno maksymalną pojemnością, jak i prędkością odczytu oraz zapisu danych. Również każdy z tych standardów ma wiele odmian, różniących się pojemnością, wydajnością a niekiedy również rozwiązaniami mechanicznymi (kształtem i rozmiarami obudowy). Karty pamięci flash mają ograniczoną żywotność – wynosi ona pomiędzy 10 000 a 1 000 000 operacji zapisu.
PC. (Perspective Control) Obiektywy Nikona, w których możliwe jest decentrowanie osi optycznej, co pozwala na korektę perspektywy i nierównoległe do aparatu umieszczenie płaszczyzny ostrości. Zobacz też artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
PC Terminal. Uniwersalne złącze synchronizujące błysk lampy błyskowej z wyzwoleniem migawki. Dziś spotykane w bardziej zaawansowanych aparatach, gdyż służy już tylko do synchronizacji lamp studyjnych. W wypadku lamp przenośnych zostało wyparte przez gorącą stopkę. Patrz również: Synchronizacja lamp błyskowych.
Perspektywa barwna. Zjawisko fizjologii postrzegania, polegające na tym że złudzenie głębi zależy od użytych kolorów, mimo ich jednakowego oddalenia od oka obserwatora. Kolory ciepłe (np. żółty i czerwony) sprawiają wrażenie, iż są bliżej obserwatora, dla odmiany kolory chłodne (np. błękit) wydają się cofnięte w głąb obrazu. Dzieje się tak, gdyż przedmioty odległe od nas obserwujemy jako zaniebieszczone, gdyż światło rozproszone w atmosferze ma przewagę promieni niebieskich.
Perspektywa powietrzna. Zjawisko spowodowane pochłanianiem i rozpraszaniem światła przez atmosferę oraz zawarte w niej pyły i mgłę. W efekcie te same pod względem tonalności obiekty w miarę oddalania się od obserwatora tracą na kontraście i wydają się być coraz jaśniejsze.
Pierścień odwrotnego mocowania. Przejściówka umożliwiająca zamocowanie obiektywu w pozycji odwrotnej, tylną soczewką na zewnątrz, do korpusu aparatu bądź pierścieni pośrednich lub mieszka. Takie sposób zamontowania obiektywu wykorzystuje się niekiedy w makrofotografii w celu uzyskania dużej skali odwzorowania. Ponieważ w takiej pozycji nie jest przenoszona z korpusu informacja o ustawionej przysłonie, jej wartość roboczą należy ustawić ręcznie (jeżeli obiektyw wyposażony jest w odpowiedni pierścień sterujący) bądź zastosować odpowiedni przewód połączeniowy zapewniający komunikację z korpusem.
Pierścień redukcyjny. Przejściówka umożliwiająca wykorzystanie akcesoriów obiektywowych (filtrów, nasadek, osłon przeciwsłonecznych) o innej średnicy gwintu mocującego, niż zastosowany w obiektywie.
Pierścienie pośrednie. Zestaw pierścieni (zwykle trzech) o różnej grubości, przeznaczonych do montowania pomiędzy obiektywem a korpusem aparatu. Umożliwia fotografowanie z odległości mniejszych, niż pozwala na to wyciąg obiektywu, a zatem uzyskanie większej skali odwzorowania. Ponieważ pierścienie można stosować pojedynczo lub w grupach, ich różne kombinacje pozwalają uzyskać różny wyciąg obiektywu. Nowoczesne lustrzanki z autofokusem wymagają pierścieni zapewniających komunikację pomiędzy korpusem i obiektywem. Pierścienie pośrednie powodują zmniejszenie otworu względnego obiektywu, ca należy wziąć pod uwagę przy ustalaniu parametrów ekspozycji.
PNG. (Portable Network Graphics) to format plików graficznych oraz system bezstratnej kompresji danych graficznych, opracowane w 1995 roku jako następca formatu GIF korzystającego z kompresji LZW (stało się to konieczne po ogłoszeniu roszczeń patentowych do tego algorytmu przez firmy Unisys oraz Compuserve). W porównaniu do formatu GIF, PNG jest bardziej uniwersalny, gdyż obejmuje również 24-bitowy tryb RGB oraz kanał płynnej przezroczystości (alpha). Zastosowane algorytmy kompresji bezstratnej są dużo bardziej zaawansowane niż stosowany w formacie GIF algorytm LZW. Format PNG zalecany jest przez konsorcjum W3C jako najlepszy format grafiki publikowanej w Internecie.
Podczerwień. (Promieniowanie podczerwone, ang. infrared, IR) Pomieniowanie elektromagnetyczne o długości fal pomiędzy światłem widzialnym a falami radiowymi. Oznacza to zakres od 780 nm do 1 mm. Do celów fotograficznych wykorzystuje się zakres tzw. bliskiej podczerwieni (0,7-5 μm). Wymaga to specjalnych materiałów światłoczułych uczulonych na odpowiedni zakres promieniowania. W wypadku aparatów cyfrowych możliwość ich wykorzystania zależy od siły działania wbudowanego filtra podczerwieni. Produkuje się również specjalnie zmodyfikowane aparaty pozbawione tego filtra, przeznaczone do zastosowania głównie w astronomii i kryminalistyce. Wykonywanie zdjęć w podczerwieni wymaga ponadto zastosowania filtra, który zablokuje widzialne pasmo promieniowania.
Porro. Układ luster lub pryzmatów znajdujących się w torze optycznym celownika aparatu. Ma on funkcję analogiczną do pryzmatu pentagonalnego, czyli odwrócenie obrazu rzutowanego na matówkę tak, by obraz obserwowany w celowniku był poprawny i nieodwrócony. Wynaleziony około 1850 roku przez włoskiego konstruktora Ignazio Porro, zastosowany został w latach 60-tych XX wieku w aparatach takich jak AGFA OPTIMA IIIS czy Nikon Auto 35. Dziś przeżywa renesans dzięki lustrzankom E-300 oraz E-330 Olypmusa. W porównaniu z klasycznym pryzmatem pentagonalnym pozwala na znaczne odsunięcie celownika od osi optycznej obiektywu i dzięki temu umożliwia uzyskanie zwartej, kompaktowej budowy aparatu. Wadą takiego układu jest duża liczba przejść szkło/powietrze a co za tym idzie, spadek jasności obrazu.
Power Zoom. Funkcja niektórych korpusów małoobrazkowych i obiektywów Pentaxa pozwalająca m.in. na zmianę ogniskowej obiektywu z poziomu aparatu. W najnowszym modelu K10D styki systemu Powerzoom odpowiadają za zasilanie silnika ultradźwiękowego SDM. Power Zoom pozwala na śledzenie wielkości fotografowanego obiektu, "chowanie" obiektywu po wyłączeniu aparatu, zapamiętanie kilku wartości ogniskowej oraz uzyskanie efektu typu Zoom blur. Dokładny zakres funkcji realizowanych przez mechanizm Power Zoom zależy zarówno od obiektywu, jak i korpusu. Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
Priorytet czasu. (Shutter priority, Tv, priorytet migawki) Jeden z półautomatycznych trybów kontroli ekspozycji zdjęcia. Wykorzystując go, ustalamy właściwy czas naświetlania, zaś automatyka aparatu tak dobiera wartość przysłony, byśmy otrzymali prawidłową ekspozycję zdjęcia. Ustalenia te można zmodyfikować (by uzyskać zdjęcie słabiej lub silniej naświetlone), korzystając z funkcji korekty ekspozycji.
Priorytet przysłony. (Aperture priority, Av) Jeden z rodzajów automatyki naświetlania zdjęcia. Korzystając z tego trybu fotografujący ustawia pożądaną wartość przysłony wartość przysłony, natomiast układ kontroli ekspozycjiposiłkując się wskazaniami światłomierza tak dobiera czas naświetlania, by otrzymać prawidłową ekspozycje zdjęcia. Tak ustalone parametry naświetlania kadru można zmienić (by uzyskać zdjęcie słabiej lub silniej naświetlone), korzystając z funkcji korekty ekspozycji.
Prontor. Firmowa nazwa migawek centralnych produkowanych przez firmę Alfred Gauthier z Calmbach. Na początku XX wieku udziały w niej nabył Zeiss, i z upływem lat systematycznie je powiększał, tak że w latach trzydziestych już kontrolował te firmę. Fakt tren nie był nagłaśniany, by nie zniechęcać innych producentów obiektywów do stosowania migawek Gauthiera. Alfred Gauthier wycofał się z branży w latach trzydziestych, a jego następcą został brat Gustav. Gdy i on wycofał się z aktywności zawodowej w latach 50-tych XX wieku, Zeiss przejął większość udziałów w firmie, i przemianował ją na Prontor Werk. W tym samym czasie przejął również głównego konkurenta w tym segmencie rynku, producenta migawek Compur, i ostatecznie połączył obu wytwórców w jedną firmę. Zobacz też artykuł: Mruganie okiem, czyli jak działa migawka
Pryzmat pentagonalny. Odpowiednio ukształtowany wielościan z przezroczystego materiału, zwykle szkła optycznego. Stanowi zasadniczą część układu optycznego stosowanego we współczesnych lustrzankach.
Ponieważ podczas przejścia przez pryzmat pentagonalny promienie świetlne ulegają dwukrotnemu odbiciu, przez okular aparatu obserwujemy poprawny, nieodwrócony obraz rzutowany przez lustro celownicze na matówkę. Analogiczne funkcje pełnią lustrzane układy celownicze takie jak lustra pentagonalne oraz porro, jednak ze względu na większą liczbę przejść powietrze/szkło, mają one mniejszą sprawność i dają ciemniejszy obraz.
Prześwietlenie. Ekspozycja powodująca, że materiał światłoczuły (matryca, negatyw itp.) otrzymuje zbyt dużą ilość światła i następuje przeeksponowanie ujęcia. W wyniku prześwietlenia fotografie są zbyt jasne, a obiekty znajdujące się w światłach tracą szczegóły. Zobacz artykuł: Ekspozycja zdjęcia (EV), czyli podstawa fotografii.
Przysłona (apertura, blenda, diafragma). Mechanizm układu optycznego (obiektywu) – najczęściej w postaci nakładających się koliście blaszek – zmieniający wielkość otworu względnego, przez który wiązka światła wpada do wnętrza aparatu. Przysłona jest odpowiedzialna (obok czasu otwarcia migawki) za dozowanie światła podczas naświetlania, ale jednocześnie wpływa też na głębię ostrości rejestrowanego obrazu. Stopień otwarcia przysłony określany jest przez wartość przysłony (np. f/5.6 lub 1:5.6). Zobacz artykuł: Do czego służy i jak działa przysłona?

Q

QFS. (Quick-Shift Focus) Funkcja obiektywów Pentaxa pozwalająca na ręczne przeostrzanie bez konieczności przełączania na tryb manualny w aparacie. Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.

R

RF. (Rear Focusing) Oznaczenie konstrukcji obiektywu, w której ogniskowanie odbywa się poprzez przemieszczanie najbardziej zbliżonej do korpusu grupy soczewek. Zapewnia to szybkie ustawianie ostrości i poprawia szczelność obudowy (choć nie zapewnia pełnego uszczelnienia), tylna soczewka może jednak wchodzić w kolizję z niektórymi telekonwerterami.
Ring USM. Patrz: USM.
Rozszczepienie światła. Rozdzielenie światła białego na składowe podczas przejścia przez granicę dwóch ośrodków, np. powierzchnię soczewki (pryzmatu) wskutek odmiennego współczynnika załamania dla światła o różnej długości (kolorze). Zobacz też: Dyspersja oraz artykuł Potrójne widzenie, czyli skąd się bierze aberracja chromatyczna?

S

Samowyzwalacz. Dawniej zegarowe, dziś elektroniczne urządzenie, służące do opóźnienia wyzwolenia migawki o kilka-kilkanaście sekund. Zwykle stosowany do wykonywania grupowych portretów z aparatem ustawionym na statywie.
SD. (Super-low Dispersion) Tym symbolem oznaczane są obiektywy Tokiny, w konstrukcji których wykorzystano szkło niskodyspersyjne. Jest to specjalny gatunek szkła o niskim współczynniku rozszczepienia światła, jego zastosowanie pozwala zredukować natężenie aberracji chromatycznej. Zobacz też artykuł: Oznaczenia obiektywów Tokina
SD. SD Patrz: Secure Digital
SDHC. Nowy standard kart pamięci flash, częściowo zgodny z formatem SD. Pod względem mechanicznym karty SD i SDHC są identyczne, odmienny jest jednak protokół adresowania pamięci, tak by umożliwić wytwarzanie kart pamięci o dużej pojemności i uniknąć problemów, jakie zdarzały się przy wykorzystywaniu kart SD o pojemności 2GB i większej. Ze względu na odmienny protokół adresowania pamięci karty SDHC nie są zgodne z urządzeniami przystosowanymi do współpracy z kartami SD, natomiast nośników SD można bez problemów używać w czytnikach SDHC.
SDM. (Supersonic Direct-drive Motor) Tak Pentax oznacza pierścieniowy silnik napędu AF, zapewniający szybkie i ciche ogniskowanie. Pierwszymi obiektywami Pentaxa wyposażonymi w silniki SDM są (a w zasadzie będą) modele SMC DA* 16-50 mm F2.8 ED AL [IF] SDM i SMC DA* 50-135 mm F2.8 ED [IF] SDM. Korzystać będą one z zasilania poprzez styki systemu Power Zoom (bagnet w wersji KAF2), zatem obecnie jedynym aparatem Pentaxa przystosowanym do pracy z tymi obiektywami jest K10D (oraz bliźniaczy Samsung GX-10). Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
Secure Digital. (SD) Standard kart pamięci flash, stosowanych jako nośniki danych m.in. w cyfrowych aparatach fotograficznych opracowany w 1990 roku przez firmy Matsushita (Panasonic), SanDisk oraz Toshiba. Karty SD mają niewielkie rozmiary (małego znaczka pocztowego). Specyfikacja SD w dużej mierze oparta jest na specyfikacji kart MMC – do tego stopnia, że obu rodzajów kart można używać w tych samych czytnikach. Podstawowa różnica polega na tym, że karty SD zawierają wbudowane mechanizmy szyfrowania oraz zarządzania prawami autorskimi do zapisanych na nich utworów (stąd Secure w nazwie), jednak funkcje te praktycznie nigdy nie są wykorzystywane. Maksymalna pojemność karty SD to 4GB, co okazało się niewystarczające, w związku z tym konsorcjum SDCA opracowało specyfikację nowego rodzaju kart, zgodnych z SD: SDHC. Karty SD mają również dwie miniaturowe odmiany, przeznaczone do stosowania w małych urządzeniach przenośnych: telefonach komórkowych, PDA i odtwarzaczach MP3. Zobacz też: Pamięć flash.
Shift. Oznaczenie obiektywów, które pozwalają na odsuwanie osi optycznej obiektywu od osi aparatu. Operacja taka pozwala na korygowanie perspektywy – funkcja taka jest szczególnie przydatna podczas wykonywania zdjęć architektury oraz reklamowych. Zobacz też: Tilt.
SIC. (Super Integrated Coating) Oznaczenie najnowszej generacji powłok antyrefleksyjnych Nikona. W tej technologii rodzaj i liczba powłok nakładanych na każdy element optyczny są optymalizowane zarówno pod kątem materiału, z jakiego wykonany jest element, jak i konstrukcji optycznej całego układu, czyli obiektywu. Z tego powodu powłoki SIC są stosowane głównie w skomplikowanych, wieloelementowych zoomach. Zobacz też artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
SMC. (Super-Multi-Coating) Oznaczenie opatentowanych w 1971 roku przez Pentaxa wielowarstwowych powłok przeciwodblaskowych. Cieszą się one opinią jednych z najlepszych na świecie. Spotkać można starsze obiektywy Pentaxa, które mają powłoki przeciwodblaskowe, jednak nie są to powłoki SMC.
Soczewka nasadkowa. Soczewka w odpowiedniej oprawie (z gwintem bądź bagnetem) umożliwiającej nakładanie jej na obiektyw aparatu. Zazwyczaj są to soczewki zbierające (skupiające), które skracają ogniskową obiektywu, i dzięki temu umożliwiają fotografowanie z mniejszych odległości. Ponieważ nie są one uwzględnione w obliczeniach obiektywu, zwykle psują jego korekcję i pogarszają własności optyczne.
SP. (Super Performance) Oznaczenie profesjonalnej serii obiektywów Tamrona. Wyróżniają się solidnym wykonaniem, wysoka jakością optyki i dużą jasnością (chociaż niekoniecznie stałym otworem wzglednym). Zobacz też artykuł Oznaczenia obiektywów Tamron.
SP. (Super Protect) Tak określane są dodatkowe powłoki ochronne nanoszone na przednią soczewkę niektórych obiektywów Pentaxa. Zobacz też artykuł: Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
Statyw. Podstawa służąca do stabilnego zamocowania aparatu. W zależności od przeznaczenia mogą to być ciężkie konstrukcje przeznaczone do stosowania w studio (atelier) lub lekkie, składane konstrukcje przenośne. Waga i sztywność statywu musi być dostosowana do masy aparatu, z którym będzie stosowany. Integralną częścią statywu może być głowica, pozwalająca precyzyjnie ustawić aparat w określonej pozycji. W droższych modelach statywów głowica jest osobnym, wymiennym elementem.
Strumienica. Lampa studyjna emitująca wąski snop lub stożek światła. Nazwę tę nosi również nakładka modelująca na typową lampę studyjną pełniąca tę samą funkcję.
SWM. (Nikon) Silent Wave Motor – nazwa ta oznacza piezoelektryczny silnik napędzający układ autofokusa. Jego podstawowe zalety to szybka, precyzyjna i cicha praca. Dodatkowo w pierścieniowej odmianie, stosowanej w droższych obiektywach, zapewnia możliwość ręcznego przeostrzania w dowolnym momencie, bez konieczności przełączania w tryb manualny. Obiektywy wyposażone w silnik SWM noszą symbol AF-S. Zobacz artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
Synchronizacja lampy błyskowej. Wykonanie zdjęcia z lampą błyskową wymaga wyzwolenia jej błysku w ściśle określonym momencie – wówczas, gdy migawka jest całkowicie otwarta (starsze rodzaje lamp błyskowych, np. spaleniowe, wymagały wyzwolenia ułamek sekundy wcześniejszego). Aby to umożliwić, zapewnia się połączenie elektryczne pomiędzy aparatem fotograficznym a lampą błyskową za pośrednictwem tzw. złącza X (PC Terminal) lub gorącej stopki (ta ostatnia zapewnia często nie tylko wyzwolenie lampy, ale i wymianę dodatkowych informacji pomiędzy lampą i aparatem). W wypadku dłuższych czasów otwarcia migawki lampa może też zostać wyzwolona na początku bądź pod koniec ekspozycji – nazywa się to synchronizacją na odpowiednio pierwszą lub drugą kurtynę (lamelkę) migawki. Taki sposób wyzwolenia błysku pozwala uzyskać dodatkowe efekty uwidaczniające ruch przedmiotów w kadrze.

T

Temperatura barwowa. Miara wyrażana w kelwinach (K), określająca wrażenie barwy światła z danego źródła. Oświetlenie „ciepłe” (np. zachodzącego słońca, lamp żarowych) ma niską temperaturę barwową (poniżej 3000 K), oświetlenie dzienne i błysk flesza ma ok. 5400 K (światło białe), natomiast oświetlenie "chłodne" ma wysoką temperaturę barwową, np. 8000 K w pochmurny dzień. Temperatura barwowa światła ma wpływ na odwzorowanie kolorów na zdjęciach i dlatego – w razie potrzeby – dominantę barwną niweluje się przez odpowiednie ustawienie balansu bieli (w aparatach cyfrowych) lub dobranie filtrów korekcyjnych (w fotografii analogowej). Zobacz artukuły: Balans bieli i temperatura barwowa, Regulacja balansu bieli w plikach JPEG oraz Aparat w okularach, czyli ABC filtrów optycznych.
Tessar. Jedna z najpopularniejszych konstrukcji obiektywów. Jest to obliczony przez P.Rudolpha i produkowany przez Zeissa od 1902 roku czterosoczewkowy anastygmat. Ostatni człon składa się z dwóch sklejonych soczewek, jest to zatem tryplet czterosoczewkowy. Ze względu na doskonałe własności optyczne i możliwość uzyskiwania stosunkowo dużych otworów względnych (rzędu 1:2.8-3.5) jest produkowany był przez wiele firm, głównie jako obiektyw standardowy.
TIFF. TIFF (Tagged Image File Format) Jeden z najpopularniejszych komputerowych formatów zapisu grafiki rastrowej. Jest formatem bardzo uniwersalnym, gdyż przechowuje ścieżki i kanały alfa, profile koloru, komentarze tekstowe, pozwala także na zapisywanie dokumentów wielostronicowych. Umożliwia kompresję przechowywanego obrazu przy zastosowaniu rozmaitych algorytmów, zarówno stratnych (np. JPEG) jak i bezstratnych (LZW, CCITT, RLE). Pomimo iż format ten ma już ponad 20 lat, w dalszym ciągu jest rozwijany, co w dużej mierze jest zasługą elastyczności jego pierwotnej koncepcji.
Tilt. Oznaczenie obiektywów z możliwością wykonywania pokłonów, czyli nachylania osi optycznej obiektywu względem osi aparatu. Operacja taka pozwala na nierównoległe względem płaszczyzny zdjęcia ustawienie strefy głębi ostrości. Funkcja ta wykorzystywana jest podczas wykonywania zdjęć reklamowych i trikowych. Zobacz też: Shift.
Transfokator (zoom). Określenie używane w odniesieniu do obiektywów zmiennoogniskowych, czyli takich, które pozwalają na płynne przejścia między krótszymi a dłuższymi ogniskowymi.
Tryplet. Trójczłonowy anastygmat, w najprostszym wydaniu trójsoczewkowy (tzw. Tryplet Cooke’a, ew. Taylora). Trypletem czterosoczewkowym jest Tessar, spotyka się również tryplety pięciosoczewkowe (przedni i tylny człon klejone z dwóch soczewek).
Tryplet Cooke'a (Taylora). Trójsoczewkowa konstrukcja optyczna, likwidująca większość zniekształceń optycznych i aberracji. Tryplet składa się z dwóch skupiających soczewek wykonanych ze szkła flint oraz umieszczonej pomiędzy nimi soczewki wklęsłej ze szkła kron. Chociaż konstrukcja ta została opatentowana w 1893 roku przez Dennisa Taylora, głównego projektanta w zakładach optycznych Cooke of York (dziś Cooke Optics Ltd.), układy tego typu znane były już wcześniej, i stosowane w teleskopach, jak choćby obiektyw opracowany w 1765 roku przez Petera Dollonda. Pomimo iż tryplety Cooke'a do zastosowań fotograficznych nigdy nie były produkowane w zakładach Cooke, licencja udzielona firmie Taylor, Taylor & Hobson zobowiązywała do umieszczenia napisu Cooke w nazwie obiektywu – stąd powszechna dziś nazwa tryplet Cooke'a. Dziś tryplety trójsoczewkowe stosowane są głównie w tanich aparatach fotograficznych (ale nie tylko, spotkać je można również w Olympusach Mju-1), chociaż ich wadą jest bardzo duża wrażliwość na precyzję wykonania. Tryplet Cooke'a doczekał się wielu konstrukcji pochodnych o lepszych parametrach, jak choćby klasyczny Tessar.
TS-E. Oznaczenie obiektywów Canona typu tilt/shift, czyli z możliwością decentrowania osi optycznej. Dzięki tej funkcji pozwalają one na korygowanie (lub zniekształcanie) perspektywy oraz sterowanie orientacją płaszczyzny ostrości. Obiektywy TS-E nie mają silnika autofokusa i wymagają manualnego ustawiania ostrości. Zobacz także artykuł: Oznaczenia obiektywów Canona dla systemu EOS.
TTL. Skrót od ang. Throught The Lens, oznaczający pomiar oświetlenia poprzez obiektyw. Oznacza to, że światłomierz w aparacie mierzy ilość światła, które przechodzi przez optykę i w rzeczywistości naświetla materiał światłoczuły (film, matrycę itp.). Dzięki takiemu rozwiązaniu aparat uwzględnia przy pomiarze oświetlenia wpływ różnorodnych nasadek (filtrów, telekonwerterów itp.) redukujących ilość przepuszczanego przez nie światła.
TWAIN. Powstały w 1992 roku standard wymiany informacji między urządzeniami przechwytywania obrazu (skanerami i aparatami cyfrowymi) a programami graficznymi, opracowany dla Windows i systemów Apple Macintosh. Nazwa ta bywa żartobliwie rozwijana jako "Technology Without An Interesting Name" (technologia bez interesującej nazwy), choć w rzeczywistości została zaczerpnięta z dzieła Rudyarda Kiplinga "The Ballad of East and West" jako określenie na trudności, jakie niegdyś napotykano w komunikacji między skanerami i komputerami.

U

UC. (Ultra Compact) Oznaczenie niektórych amatorskich obiektywów zmiennoogniskowych Sigmy, wskazujące na bardzo zwartą i lekką budowę mechaniczną. Zobacz tez artykuł: Oznaczenia obiektywów Sigma
Ultrafiolet. (Nadfiolet, UV) Niewidzialne promieniowanie elektromagnetyczne o długości fali od 10 nm do 380 nm., a zatem krótszej niż światło widzialne i dłuższej niż promieniowanie rentgenowskie. Ponieważ tradycyjne materiały światłoczułe są w dużym stopniu uczulone na ten zakres promieniowania, podczas fotografowania w górach lub nad morzem w trakcie słonecznej pogody ultrafiolet może nuć przyczyną powstawania zamglenia oraz barwnej dominanty na zdjęciach – z tego powodu w takich warunkach stosuje się filtry UV (UV-Haze). Matryce (przetworniki) aparatów cyfrowych nie są uczulone na promieniowanie ultrafioletowe, dlatego stosowanie takich filtrów nie jest konieczne.
USM. (Ultrasonic Motor) Nowatorski system napędu układu autofokusa bazujący na nowym rodzaju silnika. W odróżnieniu od typowego silnika elektrycznego, wykorzystuje on elastyczny stojan oraz wirnik z ceramicznymi elementami piezoelektrycznymi. Zasada jego działania jest bardzo prosta, jednak wymaga on zastosowania nowych materiałów oraz wysokiej precyzji wykonania.
Napęd USM zadebiutował w 1987 roku wraz z obiektywem EF 300 mm f/2.8L USM, a od 1990 upowszechnił się w droższych obiektywach Canona. Silnik USM występuje w dwóch odmianach: pierścieniowej (Ring USM) oraz opracowanego w 1992 mikrosilnika (Micro USM). Na świetną renomę znaczka USM zapracowała pierwsza wersja – zapewnia ona bardzo szybkie, precyzyjne i praktycznie bezgłośne ogniskowanie. Dodatkowym atutem pierścieniowego napędu USM jest funkcja FTM (Full-Time Manual), pozwalająca na ręczne przeostrzenie w dowolnym momencie, bez konieczności odłączania napędu AF. W pierścieniowy silnik USM wyposażone są przede wszystkim drogie obiektywy profesjonalnej serii L. Druga wersja silnika USM, mikronapęd, stosowana jest w tańszych szkłach amatorskich. Chociaż sam silnik Micro USM jest niemal równie cichy jak jego pierścieniowa wersja, spory hałas wytwarzają przekładnie napędowe. One też powodują, że obiektywy wyposażone w ten napęd pozbawione są największych zalet pierścieniowego napędu USM – szybkości i funkcji FTM. W 2002 roku światło dzienne ujrzała druga wersja tańszego napędu USM (Micro USM II), przede wszystkim mniejsza i prostsza konstrukcyjnie (a więc i tańsza w produkcji).
UV. (Nikon) Tym symbolem oznaczony został jeden obiektyw Nikona – manualny UV-Nikkor 105 mm f/4.5, przeznaczony do fotografii w ultrafiolecie. W związku ze swym przeznaczeniem, jego własności optyczne zostały tak obliczone, by wszystkie korekcje odnosiły się do ultrafioletu w paśmie powyżej 200 nm. Zobacz też artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
UV. Patrz: Ultrafiolet.

V

VC. (Vibration Compensation) System optycznej stabilizacji obrazu opracowany przez Tamrona. Zobacz też artykuł Oznaczenia obiektywów Tamron.
VR. (Vibration Reduction) Oznaczenie Nikon dla obiektywów wyposażonych w optyczny stabilizator drgań. By ów stabilizator działał, korpus musi być wyposażony w 10-stykowy kontakt bagnetu. Oznacza to, że analogowe korpusy takie jak F4, F90(s), F60, F70 czy F801 nie obsługują tej funkcji. Zobacz też artykuł: Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?

W

Warstwa przeciwodblaskowa. Napylona na soczewki obiektywu cienka warstwa substancji zapobiegającej odbijaniu światła. Pozwala uniknąć wielokrotnego odbicia światła od powierzchni poszczególnych soczewek, i dzięki temu uniknąć takich defektów obrazu jak flara i bliki. Zobacz również artykuł: Powłoki antyodblaskowe – jak wpływają na nasze zdjęcia?
Wartość przysłony (liczba przysłonowa). Parametr określający otwór względny obiektywu, który wyrażany jest na ogół jako stosunek średnicy źrenicy wejściowej (średnica otworu przysłony widocznego przez przednią soczewkę obiektywu) do ogniskowej – np. dla obiektywu o ogniskowej 50 mm i średnicy źrenicy wejściowej równej 25 mm, wartość przysłony wynosi 25:50 = 1:2 (często stosuje się też zapis f/2). Wartość przysłony jest odwrotnie proporcjonalna do wielkości otworu względnego. Im więc większa wartość przysłony, tym mniejszy otwór względny – co przekłada się bezpośrednio na mniejszą ilość światła przepuszczanego przez obiektyw oraz większą głębię obrazu. Zestawienie pełnych wartości przysłon określa ciąg przysłon. Zobacz artykuł: Do czego służy i jak działa przysłona?
Wartość robocza przysłony. Wartość przysłony, przy której wykonywane będzie ujęcie. Przymykając przysłonę do tej wartości przed wyzwoleniem migawki możemy obserwować ostateczną postać zdjęcia. We współczesnych aparatach przysłona do wartości roboczej przymykana jest przed wykonaniem zdjęcia automatycznie, starsze aparaty i obiektywy wymagały jej ręcznego domknięcia, zwykle za pomocą dodatkowego pierścienia. Zobacz też artykuł: Do czego służy i jak działa przysłona?
WB. Skrót od ang. White Balance. Patrz: Balans bieli (WB).
Wężyk spustowy. Giętki przewód umożliwiający zdalne wyzwolenie migawki aparatu. Właściwy wężyk spustowy ma postać mechanicznego cięgna w elastycznej osłonie, mocowanego w specjalnym, gwintowanym gnieździe aparatu. Obecnie coraz częściej pod tą nazwą występują elektryczne wężyki spustowe – ich zaletą jest praktycznie nieograniczona długość oraz możliwość wbudowania dodatkowych funkcji, np. interwałometru.
Wstępne podnoszenie lustra. Funkcja niektórych lustrzanek jednoobiektywowych, pozwalająca na podniesienie i zablokowanie lustra w tej pozycji przed wykonaniem zdjęcia (wyzwoleniem migawki). Dzięki temu zmniejszają się drgania aparatu, wywołane ruchem lustra.

X

X. Patrz: PC Terminal
xD. xD (eXtremally Digital) Standard kart pamięci flash wprowadzonych na rynek w roku 2002 przez Fujifilm oraz Olympusa i stosowanych przede wszystkim w cyfrowych aparatach fotograficznych tychże firm. Ze względu na niewielką pojemność (512 MB) oraz wydajność (3 MB/s zapis, 5 MB/s odczyt) w swej pierwszej wersji (Standard) nie zdobyły większej popularności. Również wprowadzone później aktualizacje do pierwotnej specyfikacji nie przyniosły przełomu. Co prawda umożliwiają przechowywanie większej ilości danych (do 2 GB), jednak osiągalne transfery przez karty typu M są w dalszym ciągu niezadowalające. Dopiero odmiana typu H, wprowadzona w 2005 roku, pozwala teoretycznie uzyskać prędkość zapisu do 9 MB/s, a odczytu do 15 MB/s. Chociaż obie nowsze odmiany, M i H pozwalają na zapisanie do 8 GB danych, największe dostępne karty w standardzie xD mają pojemność 2 GB. Zobacz też: Pamięć flash.
XR. (eXtra Refraction) W ten sposób oznaczane są obiektywy Tamrona, w których zastosowano elementy optyczne ze szkła o dużym współczynniku załamania (refrakcji). Pozwala to na zmniejszenie grubości soczewek, a co za tym idzie, redukcję wagi i rozmiarów obiektywu. Zobacz też artykuł Oznaczenia obiektywów Tamron.

Z

Zdolność rozdzielcza. Miara charakteryzująca zdolność materiałów światłoczułych (matrycy, negatywu, diapozytywu itp.) lub obiektywów do reprodukcji szczegółów. Zdolność rozdzielcza najczęściej podawana jest w liniach na milimetr – im większa jest ta wartość, tym wyższa jest zdolność rozdzielcza.
Zoom. Patrz: Transfokator.
Zoomar. Pierwszy seryjnie produkowany obiektyw zmiennoogniskowy do aparatów na błonę 35 mm. Opracowany został przez dr. Franka Backa z firmy Zoomar z Nowego Jorku, a produkowany był dla Voigtländera w zakładach Kilfitta w Monachium pod nazwą Voigtälnder-Zoomar. Pierwotnie dostępny był z bagnetami Exakta oraz Bessamatic, później wytwarzany był również z gwintem mocującym M42. Obiektyw ten miał dość niespotykany zakres ogniskowych 36-82 mm oraz stały otwór względny 2.8. Stały otwór względny oraz utrzymywanie ostrości obrazu w trakcie zmiany ogniskowej to cechy charakterystyczne tego obiektywu – i nic dziwnego, mieszcząca się na Long Island firma Zoomar specjalizowała się wówczas w produkcji optyki kinematograficznej i telewizyjnej. W sumie pod nazwą Zoomar powstało wiele obiektywów dla różnych systemów i formatów, wszystkie były produkowane w zakładach Heinza Kilfitta.
Źrenica wejściowa. Projekcyjny obraz przysłony znajdującej się wewnątrz obiektywu, obserwowany przez przedni (skupiający) człon obiektywu. Taki obraz przysłony jest z reguły nieco większy, niż jej rzeczywiste rozmiary. Źrenica wejściowa jest podstawą do wszelkich obliczeń, w który należy uwzględnić wielkość otworu przysłony (a nie jego fizyczna średnica).

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Fotografowanie jest Naszą pasja, którą staramy się dzielić i rozpowszechniać. Dlatego z myślą o osobach rozpoczynających przygodę z fotografowaniem jak i dla profesjonalistów stworzyliśmy wszechstronny poradnik, dzięki któremu poznają Państwo tajniki fotografii cyfrowej jak i tradycyjnej.

Fotografowanie jest Naszą pasja, którą staramy się dzielić i rozpowszechniać. Dlatego z myślą o osobach rozpoczynających przygodę z fotografowaniem jak i dla profesjonalistów stworzyliśmy wszechstronny poradnik, dzięki któremu poznają Państwo tajniki fotografii cyfrowej jak i tradycyjnej.

Akademia fotografi

Fotografowanie jest Naszą pasja, którą staramy się dzielić i rozpowszechniać. Dlatego z myślą o osobach rozpoczynających przygodę z fotografowaniem jak i dla profesjonalistów stworzyliśmy wszechstronny poradnik, dzięki któremu poznają Państwo tajniki fotografii cyfrowej jak i tradycyjnej.